Μια ξεχωριστή εκδήλωση

Μια ξεχωριστή εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο Στέκι της Αριστερής Κίνησης Περιστερίου, την Παρασκευή στις 18 Δεκέμβρη, στις 7.30 μ.μ.. Σε κλίμα συγκίνησης έγινε η προβολή της ταινίας της Αλίντας Δημητρίου « Πουλιά στο βάλτο» (έχει αποσπάσει μεταξύ άλλων το Μεγάλο Βραβείο του Κοινού στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ Θεσσαλονίκης το 2008). Η ταινία αναφέρεται στις ανώνυμες γυναίκες που εντάχθηκαν στο Αντιστασιακό κίνημα από το 1940 έως το 1949 μέσα από τις τάξεις των ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ. Μετά την προβολή της ταινίας ακολούθησε γλέντι.

Η εκδήλωση είχε ιδιαιτέρως μεγάλη προσέλευση και επιτυχία, καθώς ξύπνησε μνήμες και τροφοδότησε κουβέντες μεταξύ των παρευρισκομένων.

Η Αντωνία Βαφειάδου, αφού αναφέρθηκε σύντομα στις στοχεύσεις του αντικαπιταλιστικού κινήματος σήμερα, μίλησε για τη ζωή και το έργο της Αλίντας Δημητρίου.

Την ταινία προλόγισε η φιλόλογος και μέλος της Αριστερής Κίνησης Περιστερίου, Μαρία Βλάμη, η οποία μεταξύ άλλων είπε τα εξής:

«Η Έλλη, η Δέσποινα, η Ναυσικά, η Δανάη, η Ευγενία, η Νίτσα και πολλές άλλες ανώνυμες γυναίκες – κοριτσόπουλα στα μέσα του εικοστού αιώνα- έζησαν τα χρόνια εκείνα σαν τα πουλιά στο βάλτο. Κάποιες άντεξαν και ξέφυγαν από το καρτέρι που τους έστησε πολλές φορές ο Θάνατος στα χρόνια της Κατοχής, της Αντίστασης, της νέας πάλης που συνεχίστηκε με τα Δεκεμβριανά, μετά την απελευθέρωση του ‘44. Άντεξαν τον αντίξοο ιστορικό χειμώνα της δεκαετίας του ΄40 και του ΄50. Κάποιες άλλες προκλητικά και βιαστικά αλλά ασυμβίβαστα κατέβηκαν γρήγορα τη σκάλα της ζωής. Όλες έζησαν μια ζωή από Δόξα κι από Θάνατο. Και μάλιστα χωρίς να τους το υποδείξει κανείς.

Το ντοκυμαντέρ της Αλίντας Δημητρίου «Πουλιά στο βάλτο» είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας που συνεχίζεται με την ταινία της «Η ζωή στους βράχους» της εξορίας και θα ολοκληρωθεί με μια ταινία για τις γυναίκες στα χρόνια της δικτατορίας.

Το θέμα της ταινίας είναι οι ζωντανές μαρτυρίες των ανθρώπων χωρίς φωνή στην Ιστορία. Των ανώνυμων γυναικών που πήραν μέρος στην Αντίσταση τα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, στη νέα πάλη, του αντάρτικου και της παρανομίας μετά την απελευθέρωση με όλες τις οδυνηρές συνέπειες που υπέστησαν για τη συμβολή τους στο αντιστασιακό κίνημα τότε.

Οι γυναίκες αυτές - επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι το απλό είναι και δύσκολο -με μια απλότητα που σε γοητεύει μιλούν για την οργάνωση των συσσιτίων, τα συνθήματα, με τα οποία εμψύχωναν το λαό, τις προκηρύξεις, τη συμμετοχή τους σε κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις, όπως αυτή κατά της πολιτικής επιστράτευσης του ΄43, τις φυλακές, τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις. Μιλούν για τον ένοπλο αγώνα και τη συμμετοχή τους σε μάχες με τους κατακτητές. Μιλούν για την πρόσκαιρη χαρά που πήραν δημιουργώντας σχολεία, θέατρο, πολιτισμό στην ελεύθερη Ελλάδα, αλλά και για το τίμημα που πλήρωσαν μετά την απελευθέρωση δηλαδή κι άλλες διώξεις κι άλλα βασανιστήρια από Χίτες, από παρακρατικούς που είχαν οργανωθεί ήδη από το 43 με την κάλυψη του Ράλλη και από τους Άγγλους συνεργάτες τους. Μιλούν για το πώς βίωσαν τη συμφωνία της Βάρκιζας, για το πόσο βαθιά τις διαπέρασε η προδοσία, για το πείσμα με το οποίο συνέχισαν.

Μπορεί η ταινία να στηρίζεται στην προφορική μαρτυρία, όμως το σημαντικό δεν είναι η ιστορική περιγραφή. Το ενδιαφέρον σ’ αυτήν την ταινία είναι ότι λειτουργεί σαν μια απάντηση στο φόβο. Είναι η υπόδειξη μιας στάσης ζωής συνώνυμης με την αντίσταση. Τον ορισμό της Αντίστασης δίνει τόσο μεστά μια από αυτές τις αγωνίστριες που εξομολογούνται μπροστά στο φακό τα πάθη τους.

« Αντίσταση είναι να κρατάς την αξιοπρέπειά σου, να μην αφήνεις να σε αλλοιώνουν, να εξουσιάζεις το μέλλον σου, να κρατάς την περηφάνια σου.»

Οι γυναίκες της Αντίστασης ξεπέρασαν τη φύση τους. Αποδείχθηκαν παλικάρια. Μαχόμενες με συνέπεια επαναπροσδιόρισαν τα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας για κάθε γυναίκα για κάθε πολίτη. Μετέτρεψαν τη γυναικεία ευαισθησία σε όπλο κατά του Δυνάστη, του κατακτητή, του προσκυνημένου, του δοσίλογου, επειδή αυτό πίστευαν πως είναι το σωστό.

Επέλεξαν να ζήσουν για χρόνια με την απειλή των βασανιστηρίων, των εκτελέσεων. Άντεξαν τη χυδαιότητα και τη βιαιότητα των βασανιστών τους. Πέρασαν δεκαετίες στις φυλακές και στα στρατόπεδα, επειδή δεν υπέγραψαν δήλωση μετανοίας, επειδή δεν έσκυψαν το κεφάλι, επειδή είχαν ιδανικά και πίστευαν στη λευτεριά, τον ανθρωπισμό και τη δικαιοσύνη.

Ο φακός της Αλίντας Δημητρίου ζουμάρει στο χαμόγελο αισιοδοξίας και την τρυφερότητα του προσώπου αυτών των γυναικών. Μια τρυφερότητα που εξηγεί τη γενναιότητά τους. Ίσως γιατί και η τρυφερότητα είναι μια πράξη γενναιότητας, που εκφράζεται ακόμα και απέναντι στους δημίους τους. Τα ονόματα των δημίων τους τα θυμούνται κι αυτά με απλότητα και έτσι απλά τα καταθέτουν : Παπαγρηγοράκης, Παρθενίου, Μαντάς , Τουλιόπουλος για να καταγραφούν στις μαύρες σελίδες της Ιστορίας.

Τα λόγια τους προκαλούν έκπληξη καθώς αποκαλύπτουν την παιδική αφέλεια με την οποία αντιμετώπιζαν τότε, ακόμα και τη θανατική ποινή που τους επέβαλε ο στρατοδίκης: «Ειρήνη, ρωτάει ένα κοριτσόπουλο τη συγκρατούμενή της, πώς θα γίνει το δις εις θάνατον; Θα μας ρίξουν κάτω και μετά θα μας σηκώσουν πάνω και θα μας ξαναχτυπήσουν; »

Πίσω από την ομολογία: «Ήταν υπέροχα χρόνια, μακάρι να τα ξαναζούσαμε» αποκαλύπτεται η ηθική μιας νεότητας που ταυτίστηκε με την τόλμη, τους δίκαιους αγώνες και την αυταπάρνηση που πόνταρε στη συλλογική της φύση. Κι αυτήν ανέδειξε. Αποκαλύπτεται έτσι πώς μπορεί να δικαιώσει κανείς τη νεότητά του και την ανθρωπιά του. «Πώς άντεξες;» «Άντεξα, γιατί ήξερα ότι δεν ήμουν μόνη.»

Από αυτήν την ηθική απορρέει και η αισθητική της ταινίας που υπάρχει πια για όλους εκείνους που την έχουν ανάγκη, για όλους εμάς δηλαδή.

Η μαρτυρία σε πρώτο πρόσωπο μετατρέπεται στην ταινία της Δημητρίου σε αισθητική ποιότητα. Τα ρυτιδωμένα πρόσωπα που αφηγούνται τις βιωμένες εμπειρίες είναι η προσωποποίηση του χωρόχρονου. Είναι οι τρεις διαστάσεις του χρόνου παρελθόν, παρόν και μέλλον σε μια. Το ιστορικό συνεχές. Το τώρα μπολιασμένο με το τότε και με την προοπτική του αύριο. Τρόπος εκφοράς τους είναι η αισιοδοξία και η πίστη αυτών των προσώπων που μιλάνε για όσα φρικτά έζησαν με δύναμη, με συγκίνηση, με παράπονο. Μην ψάχνετε να βρείτε σε όσα λένε πρώτα τη λογική. Η λογική εδώ ακολουθεί. Υπάρχουν πράγματα που δε προσεγγίζονται πρωτίστως με τη λογική παρά με την ψυχή και το συναίσθημα. Έτσι κι αλλιώς πολλές φορές στη ζωή για να αντιληφθούμε σωστά πρέπει πρώτα να αισθανθούμε και να συναισθανθούμε.

Αισθητική ποιότητα είναι και ο τόπος. Η κινητοποίηση της μνήμης οδηγεί τα βήματα των γυναικών αυτών σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, στους τόπους μαρτυρίου : Μέρλιν, Μαξίμ, Φυλακές Αβέρωφ, Χαϊδάρι, οδός Ελπίδος.

Η ταινία όμως δεν παύει να λειτουργεί και ως ένα ισχυρό αντίβαρο στην παραχάραξη της ιστορίας. Έχουν τη σημασία τους οι δηλώσεις των γυναικών για το ρόλο των Ταγματασφαλιτών στη μεταπολεμική Ελλάδα, δηλώσεις που αποκαλύπτουν ότι μετά το 44 ο Εχθρός εγκαταστάθηκε και έδρασε εντός των τειχών: Δοσίλογοι, Μάυδες… Επίσης έχει τη σημασία της η καταγγελία της γυναίκας για την Έκθεση του Άγγλου Σιτρίν το 45, ο οποίος χρησιμοποίησε τα πτώματα της Κατοχής που ξέθαψαν στον Εθνικό κήπο για να τα αποδώσει σε δήθεν εγκλήματα των κομμουνιστών του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ.

Η ταινία της Δημητρίου σαφώς είναι ένα εγχείρημα, με το οποίο αντιτάσσεται σε κάθε επίδοξο σκηνοθέτη που θέλει να γράψει και να σκηνοθετήσει την Ιστορία από την αρχή. Η μνήμη πονεί λέει ο Σεφέρης. Ωστόσο κάποιοι θέλουν να αφαιρέσουν από την ιστορική μνήμη την ίδια τη φύση της , τον πόνο, ώστε να παρέχεται απλόχερα προς τέρψη των αναγνωστών της σε μια πιο λάιτ και ακίνδυνη έκδοση που προστατεύει και νομιμοποιεί τον εχθρό, τον εχθρό που είναι πάντα προϊόν του ίδιου του συστήματος.

Η Αλίντα Δημητρίου αντιστέκεται σ΄αυτήν την επιχείρηση με τον μόνο τρόπο που ξέρει, την τέχνη της. Η τέχνη υπήρξε ούτως ή άλλως η μόνη άμυνα απέναντι τις παραχαράξεις των νικητών. Πέρα από την αισθητική συγκίνηση και απόλαυση, πέρα από τη διεύρυνση του ορίζοντα των προσωπικών εμπειριών μας η ομορφιά του έργου του Ντίκενς, του Ουγκώ, του Ντοστογέφσκι, του Αγγελόπουλου, της Δημητρίου υπάρχει για να μας σώζει από τις αλήθειες που κάποιοι σκόπιμα και εκ των υστέρων επινοούν.

Μένει λοιπόν τώρα η δική μας οπτική να αναδείξει το όραμα που μας δίνει η ταινία « Πουλιά στο βάλτο», που στην ουσία δεν είναι μια ταινία για τα χρόνια εκείνα. Είναι μια ταινία για τα χρόνια που έρχονται, για το μέλλον. Κι είναι γνωστό ότι οι λαοί έχουν μέλλον μόνο όταν σέβονται και τιμούν το παρελθόν τους.

Κάτω από αυτό το πρίσμα ας παρακολουθήσουμε λοιπόν την ταινία της Αλίντας Δημητρίου που καταφάσκει στην υπενθύμιση του Βάλτερ Μπένγιαμιν:
"οι αναμνήσεις των σκλαβωμένων προγόνων μας και όχι τα όνειρα των απελευθερωμένων απογόνων είναι εκείνες που μας σπρώχνουν πάντα στην εξέγερση".

ο δεκέμβρης δεν επαναλαμβάνεται, συνεχίζεται...

ο δεκέμβρης δεν επαναλαμβάνεται, συνεχίζεται...

Η σοσιαλιστική διακυβέρνηση του ΜΠΑΤΣΟΚ δείχνει τα δόντια της...

· Την Πέμπτη 3 Δεκέμβρη τα ΜΑΤ χτυπάνε και απωθούν φοιτητές της ΑΣΟΕΕ που θέλουν να μπουν στη σχολή τους για να πραγματοποιήσουν  γενική συνέλευση.

· Το Σάββατο, ενώ εκατοντάδες πολίτες είναι συγκεντρωμένοι στο σημείο δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ΜΑΤ επιτίθενται στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι «Ρεσάλτο» και συλλαμβάνουν 22 άτομα, που κατηγορούνται με πειστήρια άδεια μπουκάλια μπύρας και κηροζίνη που χρησιμοποιούν για τη θέρμανση!
Λίγες ώρες αργότερα -και ενώ ακόμα και ο δήμαρχος διαφωνεί – εισβάλλουν στο κατειλημμένο Δημαρχείο Κερατσινίου και συλλαμβάνουν 42 αλληλέγγυους/ες στους συλληφθέντες του Ρεσάλτο.

· Την ίδια ώρα μεγάλος αριθμός μπάτσων μετατρέπουν την ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων σε κατεχόμενη ζώνη, προχωρούν σε προσαγωγές δεκάδων πολιτών και αποκλείουν αυτοδιαχειριζόμενα στέκια.

· Την Κυριακή, πριν ακόμα ξεκινήσουν οι πορείες για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, τα ΜΑΤ παραβιάζουν το Άσυλο στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και συλλαμβάνουν 8 άτομα. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να απομαζικοποιήσει τις διαδηλώσεις θα οδηγήσει σε εκατοντάδες προσαγωγές σε όλη τη χώρα, αλλά θα πέσει στο κενό. 20.000 στη Αθήνα, 4.000 στη Θεσσαλονίκη και αρκετές χιλιάδες σε άλλες πόλεις διαδηλώνουν!

· Το όργιο της καταστολής θα συνεχιστεί κατά τη διάρκεια της πορείας, αλλά και όλη τη μέρα μέχρι αργά το βράδυ. Τα ΜΑΤ επιτίθενται πολλές φορές στους διαδηλωτές, ενώ άντρες της ομάδας Δ εμβολίζουν με τις μηχανές τους με δολοφονικό τρόπο το πλήθος τραυματίζοντας τρεις διαδηλωτές, τη μία από αυτούς -την Αγγελική Κουτσουμπού- με εγκεφαλική αιμορραγία και κάταγμα στην κλείδα(να σημειωθεί ότι η συντρόφισσα είχε βασανιστεί άγρια στη χούντα και τώρα νοσηλεύεται χτυπημένη από τους διαδόχους των βασανιστών της ). Το βράδυ της ίδιας μέρας οι μπάτσοι ρίχνουν δακρυγόνα μέσα στο Στέκι Μεταναστών στην Αθήνα και εισβάλλουν στον Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο στα Γιάννενα.

· Τη Δευτέρα το μαζικό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο δέχεται και αυτό τη βάρβαρη επίθεση των δυνάμεων καταστολής. Εκατοντάδες μαθητές και φοιτητές προσάγονται και πολλοί από αυτούς συλλαμβάνονται. Το Άσυλο παραβιάζεται και πάλι σε Προπύλαια, Νομική και Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Tελικός απολογισμός απο την πλευρά των ΜΜΕ : 820 προσαγωγές και συλλήψεις, καταστροφές σε μαγαζιά, καμμένοι κάδοι..Αν και αναγνωρίζεται λεκτικά πως η Αθήνα σε τίποτε δεν θύμιζε αυτήν του περασμένου Δεκέμβρη οι ίδιες εικόνες επικρατούν στις οθόνες όλων των ελληνικών σπιτιών.

Ένας άλλος απολογισμός, ο δικός μας απολογισμός αυτών που συμμετείχαν και υποστήριξαν τις δίκαιες κινητοποιήσεις των ημερών, είναι αυτός των 20.000 διαδηλωτών της Κυριακής και των 10.000 μαθητών, φοιτητών , εκπαιδευτικών της Δευτέρας, χωρίς μάλιστα τη συμμετοχή του ΚΚΕ. Ένα σύνολο 30.000 ανθρώπων που δεν ξεχνούν πως ο Δεκέμβρης δεν σημαίνει μόνο σπάσιμο και κάψιμο, αλλά θυμός για την απώλεια του χρόνου μας με τα εξοντωτικά ωράρια, της αξιοπρέπειάς μας όταν εκλιπαρούμε για δουλειά, της γνώσης με την ένταση των ταξικών φραγμών, του πενιχρού μισθού με την ακρίβεια και τα τερτίπια των τραπεζών, της ίδιας της ζωής όπως τόσο τραγικά απέδειξε ο χαμός του Αλέξη.

Η δολοφονία του Αλέξη δεν ήταν ούτε ατύχημα ούτε “η κακιά η ώρα”.

Ατύχημα δεν ήταν ούτε ο τραυματισμός της αγωνίστριας Αγγελικής Κουτσουμπού στην πορεία της 7/12/09 απο μοτοσυκλετιστή της ομάδας Δ όταν καθόλη την διάρκεια της πορείας αστυνομικοί επιτίθεντο και εμβόλιζαν (μάρσαραν και φρέναραν) με τις μηχανές τους διαδηλωτές. Αντίθετα ήταν ευτύχημα το οτι δεν θρηνήσαμε κι άλλο θύμα.

Ό,τι συμβαίνει είναι η φυσική κατάληξη πολιτικών αποφάσεων που παίρνονται στη Βουλή και τα υπουργικά συμβούλια απο τη μια και πολιτικών αποφάσεων που παίρνονται στα αμφιθέατρα, σε συνελεύσεις, σε στέκια, στο δρόμο απο την άλλη. Το οτι δεν βρισκόμασταν σε περίοδο κοινωνικής ειρήνης επι ΝΔ ήταν σαφές, αλλά ούτε επι ΠΑΣΟΚ είμαστε. Αυτό γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο με τις πρακτικές της αστυνομίας όπως τις βιώσαμε στις τελευταίες πορείες και με την πολυεπίπεδη επίθεση σε όσους αμφισβητούν τον καπιταλιστικό μονόδρομο. Η επίθεση στο αυτόνομο στέκι ΡΕΣΑΛΤΟ είναι ποιοτικό βάθαιμα της επίθεσης αυτής και μόνο απο τη “σοσιαλιστική και δημοκρατική παράταξη” του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να αποτολμηθεί. Πρόκειται για επίθεση σε έναν ανοιχτό πολιτικό χώρο και όχι σε γιάφκα. Οι δε, αποδείξεις ενοχής ( άδεια μπουκάλια και καύσιμη ύλη για θέρμανση) αποτελούν πρόκληση και ευθεία τρομοκράτηση όλων μας, αφού με τέτοια αποδεικτικά είμαστε όλοι εν δυνάμει ένοχοι στα μάτια του Χρυσοχοίδη. Ταυτόχρονα και σε συνέχεια του τρομοκρατικού παραληρήματος της κυβέρνησης, έγινε καταπάτηση κι ενός άλλου ασύλου, αυτού του δημαρχείου του Κερατσινίου με αντίθετη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου και αντίθετη θέληση των συγκεντρωμένων αλληλέγγυων.

Έναν χρόνο μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, το “σοσιαλιστικό”κράτος του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να βάλει την κοινωνία στο γύψο.

Προσπαθεί να συγκροτήσει πολιτική και κοινωνική συναίνεση σε σχέση με την καταστολή, να απονοηματοδοτήσει τους αγώνες και τις αντιστάσεις, ώστε να προχωρήσει στην ποινικοποίησή τους. Από τη δημιουργία υγειονομικών ζωνών γύρω από ζωντανούς ριζοσπαστικούς πολιτικούς χώρους με στόχο την απομόνωσή τους μέχρι τη συγκρότηση ενός συμπαγούς ιδεολογικού μπλοκ περί νομιμότητας και ανομίας, ο κρατικός αυταρχισμός αναδιοργανώνει το δόγμα του: μηδενική ανοχή σε όποιον αμφισβητεί έμπρακτα την εξουσία του, αποπολιτικοποίηση της κριτικής στην κυρίαρχη ιδεολογία.

Ο κρατικός αυταρχισμός στις μέρες μας δεν έχει το πρόσωπο μιας στρατιωτικής χούντας, δε χρειάζεται να κατεβάσει το στρατό στο δρόμο. Στρατιωτικοποιεί την ίδια την αστυνομία, δημιουργεί νέες μορφές λογοκρισίας μέσα από τον κατευθυνόμενο λόγο των κυρίαρχων ΜΜΕ, στήνει στρατοδικεία με πολιτική περιβολή, απαιτεί πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης από την Αριστερά, συγκροτεί τον ιδεολογικό βραχίονα υπεράσπισης της καθεστηκυίας τάξης με τη βοήθεια πανεπιστημιακών, δημοσιογράφων, διανοούμενων, καλλιτεχνών...

Ό, τι έγινε ορατό με την εξέγερση του Δεκέμβρη πρέπει να ξαναβυθιστεί στο σκοτάδι, να διαγραφεί από το πεδίο της πολιτικής και να εγγραφεί στο πεδίο της ποινικής και «αντικοινωνικής» συμπεριφοράς. Η στάση αυτή του ΠΑΣΟΚ δείχνει ξεκάθαρα πως αποτελεί την συνέχεια της πολιτικής της ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά επικροτεί ό,τι έκανε η δεξιά πέρυσι και συνεχίζει στο ίδιο στυλ χτυπώντας τη νεολαία, βάζοντας σε κλοιό ολόκληρες περιοχές της Αθήνας (Εξάρχεια, δίοδοι μετρό στο Περιστέρι,κλπ), ποινικοποιώντας ανοιχτούς χώρους πολιτικής έκφρασης, καταπατώντας το άσυλο.
Οι δημοκρατικές ελευθερίες με το ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε κίνδυνο. Και όχι μόνο αυτές..

Ωστόσο μια σειρά από διεργασίες βρίσκονται σε εξέλιξη :η κοινωνική πόλωση και η ριζοσπαστικοποίηση τμημάτων της κοινωνίας εντείνεται από τον επιταχυντή της οικονομικής κρίσης. Αυτά που φοβάται η κυβέρνηση και αντιδρά έτσι, είναι τα καινούρια ξεσπάσματα και τα επόμενα αγωνιστικά ραντεβού: η δίκη του δολοφόνου Κορκονέα, η επέτειο απο την επίθεση με βιτριόλι στην Κούνεβα στις 22/12, οι φοιτητικές καταλήψεις ενόψει των νέων νομοσχεδίων, οι κινητοποιήσεις ενάντια στο ασφαλιστικό, αυτές των εργαζομέων stage και των λιμενεργατών, οι πανεργατικές απεργίες ενάντια στις αντεργατικές πολιτικές της Ε.Ε, ο προύπολογισμό σκληρής λιτότητας, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας. Η πανεργατική απεργία στις 17 Δεκέμβρη, που οργανώνεται από τα ίδια τα συνδικάτα και όχι από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, είναι ένα πρώτο κρίσιμο ορόσημο. Για να αρθεί το κλίμα τρομοκράτησης των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων : αυτού του συνέρχεσθαι και αυτού της εργασίας. Για να πληρώσουν αυτοί την κρίση τους και όχι οι εργαζόμενοι.

Αριστερή Κίνηση Περιστερίου

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ: Πουλιά στο βάλτο

Σενάριο-Σκηνοθεσία: Αλίντα Δημητρίου

«Η ταινία αναφέρεται στη συμμετοχή και την προσφορά της γυναίκας στον
απελευθερωτικό αγώνα 1941-44, καθώς και στις συνέπειες που υπέστη» μέσα από τις
προφορικές μαρτυρίες σαράντα γυναικών με ενεργό ρόλο στην Εθνική Αντίσταση.

Την ταινία προλογίζει η Μαρία Βλάμη.

Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση (μετά οίνου και εδεσμάτων!)

Παρασκευή, 18 Δεκεμβρίου 2009, 7:30 μ.μ.Σαρανταπόρου 74,
στο « ΣΤΕΚΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ »

Είσοδος Ελεύθερη

Κι αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη

Ανακοίνωση Αλληλεγγύης

Σε δίκη με εξοντωτικές κατηγορίες σύρεται στις 12 Νοέμβρη ο Βασίλης Καραβαζάκης, γνωστός αγωνιστής και πρωτεργάτης του κινήματος της νότιας Κέρκυρας ενάντια στη δημιουργία του ΧΥΤΑ Λευκίμμης.
Η δίωξη αυτή χαρακτηρίζεται από μεθόδευση, τεχνάσματα και χρήση αστήρικτων κατηγοριών, στηρίζεται δε αποκλειστικά σε προκατασκευασμένη «μαρτυρία» ενός αστυνομικού.
Με τη δίκη αυτή, η κεντρική και τοπική εξουσία επιδιώκει, αφενός, να εκδικηθεί όλους όσοι «τόλμησαν» να υψώσουν τη φωνή τους ενάντια στα σχέδια που υποβάθμιζαν ακόμα περισσότερο την καθημερινή ζωή των κατοίκων της Λευκίμμης, όσους πλήρωσαν πραγματικά με το αίμα τους την ανυποχώρητη και μαχητική στάση τους στεκούμενοι πεισματικά αντίθετοι σε ένα ακόμη έγκλημα κατά του περιβάλλοντος και, αφετέρου, να εκφοβίσει όσους θα έχουν την ιδέα να κάνουν κάτι ανάλογο στο μέλλον.
Με την προσθήκη του Βασίλη στον μακρύ κατάλογο των δεκάδων συλληφθέντων και διωχθέντων κατοίκων της Λευκίμμης δεν θέλουν μόνο να στείλουν ένα σαφές μήνυμα τρομοκράτησης ενάντια σε όποιον επιλέξει το δρόμο του αγώνα και της αντίστασης στα ζητήματα που αφορούν την ποιότητα της ζωής του και το μέλλον των παιδιών του, δεν θέλουν μόνο να διαμορφώσουν κλίμα ηττοπάθειας και ματαιότητας των αγώνων, αλλά επιδιώκουν την παραδειγματική ηθική και πολιτική εξόντωση ενός ανυποχώρητου αγωνιστή.
Η Λευκίμμη αποτελεί αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της διαδικασίας κατά την οποία σχεδιάζονται και υλοποιούνται έργα που ενώ φαινομενικά απευθύνονται στον τοπικό πληθυσμό, ουσιαστικά εξυπηρετούν ανάγκες και συμφέροντα άλλων (εργολάβοι, δήμαρχοι, κ.α.).
Ξεκινώντας από τη χωροθέτηση του έργου, αυτή έγινε θυσιάζοντας την πραγματικότητα στο βωμό του κέρδους. Κρύβοντας υπόγεια ύδατα, μεταφέροντας οικισμούς «λίγο πιο κεί» ώστε να φαίνεται ότι πληρούνται οι οριζόμενες από το νόμο αποστάσεις και ,στην ουσία, ρισκάροντας με τις ζωές ανθρώπων όλης της Λευκίμμης. Κατά τη διάρκεια της υλοποίησης του έργου, το κράτος και η τοπική αυτοδιοίκηση έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο καθώς η εγκατάσταση του εργολάβου έγινε σε συνδυασμό με την παρουσία ΜΑΤ (τα οποία παραμένουν για πάνω από ένα χρόνο στη περιοχή), τα οποία τρομοκρατούσαν, έβριζαν και χτυπούσαν τους κατοίκους.
Αυτοί είναι οι πραγματικοί κατηγορούμενοι και είναι ένοχοι για το φόνο μιας γυναίκας, ένοχοι για τη διατάραξη της κοινής ειρήνης, ένοχοι για οπλοκατοχή και οπλοχρησία, ένοχοι για τον εξευτελισμό συνειδήσεων, ένοχοι που επανέφεραν τον τόπο μας σε καθεστώς κατοχής.

Ζητάμε την άμεση απαλλαγή του Βασίλη Καραβαζάκη καθώς και όλων των κατηγορουμένων αγωνιστών της Λευκίμμης από όλες τις ψευδείς και κατασκευασμένες κατηγορίες.

Να φύγουν τα ΜΑΤ από τη Λευκίμμη.

Να ξεκινήσουν άμεσα οι διαδικασίες για την δημιουργία ΧΥΤΥ και μονάδας ολοκληρωμένης διαχείρισης των απορριμμάτων.

ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ - ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΟ - ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟ
ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΗ-ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΝΑ
ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ - ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ - ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ
ΓΙΑ ΤΟ ΤΟΠΟ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΑΝΑΠΝΕΕΙ

Συζητήσεις στην πλατεία Γαρδένιας - Ζωγράφου.

Στα πλαίσια της πολιτιστικής πρότασης που κάνουμε θα προσπαθήσουμε να παρακολουθούμε τα πολιτιστικά δρώμενα που στόχο έχουν να προτείνουν κάτι νέο, ενάντια στην αποχαύνωση και στο εφήμερο. Θεωρούμε οτι οι επιμορφωτικές συζητήσεις, τα σεμινάρια και οι εκδηλώσεις που οργανώνονται απο εμάς για εμάς είναι άμεσα συνδεδεμένες με αυτόν τον αγώνα. Στην προσπάθεια που κάνουμε για συντονισμό των αντιστάσεων στις γειτονιές της Αθήνας (και της Ελλάδας σε δεύτερο βήμα) και για να συζητήσουμε τα προβλήματα της γειτονιάς μας και να αναζητήσουμε λύσεις συλλογικά, θα παρουσιάζουμε προσπάθειες που γίνονται στις διάφορες γειτονιές της Αθήνας.

Φυσικά η Αριστερή Κίνηση Περιστερίου αγωνίζεται και σε αυτό το επίπεδο στις γειτονιές του Περιστερίου με συζητήσεις, προβολές, γλέντια, μουσικές βραδιές και άλλα events που γίνονται και θα γίνονται στον χώρο του Στεκιού της, στην Σαρανταπόρου 74.

Ας δούμε τί λέει και ο Αυτοδιαχειριζόμενος Χώρος Πολιτισμού στην πλατεία Γαρδένιας για το εγχείρημά του.

Κάποτε υπήρχαν οι γειτονιές. Οι κάτοικοι έπαιζαν, συναντιόνταν, διασκέδαζαν, γλένταγαν, αγαπιόνταν. Ήρθαν οι καφετέριες, τα κλαμπ, η τηλεόραση. Σήμερα έχουμε κρίση και ακρίβεια και κλεινόμαστε όλο και περισσότερο στα σπίτια μας. Όλα μοιάζουν να οδηγούν σε αδιέξοδο. Για μας όμως αδιέξοδος είναι ο δρόμος του ατομισμού που οδηγεί στην μεγαλύτερη μοναξιά. Εμείς λέμε πως όλα πρέπει να γίνουν αλλιώς, να γίνουν ξανά συλλογικά. Δεν αναπολούμε τους παλιούς κόσμους. Φτιάχνουμε ένα νέο που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας, στις ανάγκες όλων των κατοίκων του Ζωγράφου. Ένα χώρο ελεύθερο για κάθε πολιτική άποψη και πολιτιστική έκφραση. Ένα χώρο όπου θα βρίσκονται και θα δημιουργούν εργαζόμενοι και άνεργοι, μετανάστες, γονείς, μαθητές και φοιτητές.


Πιστεύουμε πως δεν χρειαζόμαστε άλλη μια καφετέρια. Θέλουμε ένα μέρος όπου ο καθένας να έχει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει τα ταλέντα του. Χωρίς να χρειάζεται να πληρώσουμε για αυτό. Εδώ και ένα μήνα προσπαθούμε να φτιάξουμε έναν τέτοιο Χώρο Πολιτισμού. Γλέντια, πάρτι, παιχνίδια για μικρούς, προβολές, εκδηλώσεις, συζητήσεις, θεατρικό παιχνίδι δίνουν ζωή στο εγκαταλελειμμένο πρώην Ίνφο Καφέ. Δυστυχώς όμως ο δήμαρχος έχει άλλη άποψη. Και αυτό επειδή το μόνο που μπορεί να ονειρευτεί είναι ένα «ωραίο Ζαχαροπλαστείο» που θα εκμεταλλεύεται κάποιος ιδιώτης. Ίσως το ξανακάνει εκλογικό του κέντρο. Όμως, και ας μην το ξεχνάμε αυτό, στον κόσμο που ζει ο δήμαρχος δεν γίνεται τίποτα χωρίς αντάλλαγμα. Ο τελευταίος ενοικιαστής άφησε πίσω του τόσα απλήρωτα νοίκια. Ποιος εγγυάται ότι ο επόμενος που θέλει να φέρει ο δήμαρχος δεν θα αφήσει και αυτός χρέη εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ στον δήμο μας.
Γιατί αυτοδιαχειριζόμενος χώρος;

Δεν θέλουμε αυτός ο χώρος να είναι στα χέρια ιδιώτη. Αλλά και στα χέρια του δήμου θα γίνει ένα ακόμη αποστειρωμένο «Πνευματικό Κέντρο», μακριά από τις ανάγκες των κατοίκων. Παλεύουμε ο Χώρος αυτός να ανήκει στους κατοίκους. Και ο μόνος τρόπος να διασφαλιστεί αυτό είναι να τον διαχειρίζονται οι ίδιοι οι κάτοικοι. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος ο χώρος να είναι ανοικτός. Ανοικτός σε όλους τους συλλόγους, τους φορείς, τις ομάδες, σε όλους όσους παίρνουν πρωτοβουλίες και αναλαμβάνουν την υλοποίηση κάθε ιδέας. Μόνο ένας τέτοιος χώρος μπορεί να δώσει ζωή στην πόλη, να μας αλλάξει, εμάς και την καθημερινότητά μας. Να αλλάξει, έστω και λίγο, τον κόσμο γύρω μας.

Αυτοδιαχειριζόμενος Χώρος Πολιτισμού στη πλ. Γαρδένιας.


Όλες οι εκδηλώσεις και τα μαθήματα πραγματοποιούνται χωρίς αντίτιμο.

Στο χώρο λειτουργεί δανειστική βιβλιοθήκη, αίθουσα υπολογιστών, αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο από τις 10 το πρωί ως 1 το βράδυ.

Να πληρώσει το κεφάλαιο για την δική του κρίση, όχι εμείς

Πόσο μελάνι έχει χυθεί το τελευταίο διάστημα και πόσος τηλεοπτικός χρόνος έχει καταναλωθεί για να αναλυθεί το αυτονόητο. Ένα εκμεταλλευτικό και αδηφάγο σύστημα έπεσε θύμα της ίδιας του της μανίας, της με κάθε μέσο και τρόπο δηλαδή επιδίωξης του κέρδους. Τα «καινοτόμα» χρηματοοικονομικά προϊόντα της διαβόητης «νέας οικονομίας» βρέθηκαν στο κενό συμπαρασύροντας μαζί τους τραπεζικούς κολοσσούς από κάθε μεριά του πλανήτη. Η κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι εδώ και ήρθε για να μείνει…
Πακτωλός δισεκατομμυρίων ευρώ και δολαρίων ρέει προς τους καταρρέοντες χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς από τις κυβερνήσεις του ανεπτυγμένου καπιταλισμού. Το «κακό» και «σπάταλο» για το σύστημα κράτος μεταμορφώθηκε στον μεγάλο σωτήρα του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σε σανίδα σωτηρίας για τον κάθε «φουκαρά»(!) μεγαλοτραπεζίτη που βλέπει τα κολοσσιαία κέρδη που είχε ως τώρα να συρρικνώνονται.
Οι ίδιοι που εδώ και μια εικοσαετία αναφέρουν σε κάθε τόνο ότι πρέπει να επιταχυνθούν οι ιδιωτικοποιήσεις, οι ίδιοι που πρωτοστάτησαν σε κάθε αντιλαϊκό μέτρο συρρίκνωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων της εργαζόμενης πλειοψηφίας, έχουν ανάγει τις κρατικοποιήσεις και τις κρατικές ενισχύσεις στην απόλυτη συνταγή για την αντιμετώπιση της κρίσης. Παρεμβάσεις βέβαια που δεν πρόκειται να δούμε σε εργοστάσια που κλείνουν και εκεί που ο κόσμος χάνει τις δουλειές του, αλλά στην ελίτ του χρηματοπιστωτικού τομέα, με μοναδικό σκοπό φυσικά τη διάσωση και αναζωογόνηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Η θεοφοβούμενη κυβέρνηση της ΝΔ και οι εκκλησιαστικές μπίζνες
Στην Ελλάδα βέβαια έχουμε λιγότερους λόγους να φοβόμαστε τις συνέπειες της κρίσης αφού η κυβέρνηση της ΝΔ υλοποιεί ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που βασίζεται στο «ο θεός να βάλει το χέρι του», ασημώνοντας το εν λόγω χέρι με μεγάλα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας. Ζήσαμε τους «κουμπάρους», τα δομημένα ομόλογα, τα σκάνδαλα των υποκλοπών και της Siemens, τον Ζαχόπουλο, τον Παυλίδη, τον Βουλγαράκη και άλλους που έπονται. Ζούμε τη διαπλοκή του πολιτικού και οικονομικού συστήματος με τον σκοταδιστικό καπιταλισμό της εκκλησίας. Μάθαμε ότι οι πολιτικοί έχουν «πνευματικό» και οι μοναχοί επενδύσεις.
Η αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ από την άλλη νομίζει ότι στερούμαστε μνήμης και πολιτικής αντίληψης. Η αλαζονεία της κυβέρνησης της ΝΔ δεν μας έκανε παρόλ’ αυτά να ξεχάσουμε την αλαζονεία των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, το σκάνδαλο Πάχτα, το ασφαλιστικό του Γιαννίτση και του Ρέππα, τη σκληρή λιτότητα και το σύνολο των αντεργατικών ρυθμίσεων που έστρωσαν το έδαφος για την επίθεση που εξαπολύει σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ.

Ακρίβεια και νέοι φόροι για τους εργαζόμενους, κρατικές ενισχύσεις και διευκολύνσεις για το κεφάλαιο
Αν και μας διασκεδάζει ο πανικός, ο διασυρμός και τα αστεία επιχειρήματα του κατά τα άλλα «σοβαρού» πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, εμείς τελικά, η εργαζόμενη πλειοψηφία, είμαστε που θα επωμιστούμε για άλλη μια φορά το οικονομικό βάρος της κρίσης και της ρεμούλας.
Η εκτίναξη της ανεργίας το τελευταίο διάστημα και οι στρατιές των αστέγων, είναι το προανάκρουσμα μιας ριζικής επιδείνωσης της θέσης της εργαζόμενης πλειοψηφίας ως αποτέλεσμα της κρίσης.
Η οικονομική κρίση, πριν γίνει πρώτο θέμα στα κανάλια, ήταν το πρώτο θέμα στον οικογενειακό προϋπολογισμό κάθε εργαζόμενου. Η προκλητική ακρίβεια και κερδοσκοπία σε βάρος του εισοδήματός μας είναι μια αδυσώπητη πραγματικότητα το τελευταίο διάστημα. Την ίδια στιγμή που μας λένε ότι για λόγους «οικονομικής σταθερότητας» και «δημοσιονομικής προσαρμογής», όπως απαιτεί εξάλλου και η Ε.Ε., δεν μπορούν να μας δώσουν αυξήσεις, μας παίρνουν και την τελευταία δεκάρα μέσα από μια ανελέητη κούρσα ανόδου των τιμών. Το εργατικό εισόδημα εξανεμίζεται σε λίγες σακούλες σούπερ μάρκετ την ίδια στιγμή που δισεκατομμύρια ευρώ θα δοθούν (από τη φορολογία όλων μας) για να σωθεί το σύστημα που μας εκμεταλλεύεται με τον πιο βάναυσο τρόπο. Οι ίδιες τράπεζες που αμείλικτα πετούν στο δρόμο οποιονδήποτε δυσκολεύεται να εξοφλήσει τα χρέη του, απαιτούν κρατική ενίσχυση (πάλι από την φορολογία όλων μας) για να βγουν από τη δύσκολη θέση στην οποία έχουν περιέλθει. Μας απειλούν μάλιστα ότι μπορεί να χαθούν οι καταθέσεις (για όσους έχουν) την ίδια στιγμή βέβαια που τα κάθε είδους δάνεια θα συνεχίσουν να υφίστανται.
Ίσως αυτό που αποκάλυψε η οικονομική κρίση τελικά, είναι το μέγεθος του πλούτου που βρίσκεται συσσωρευμένος σε ελάχιστα χέρια. Οι κυβερνήσεις βρήκαν σε μια νύχτα δισεκατομμύρια για να στηρίξουν το κεφάλαιο, την ίδια στιγμή που ισχυρίζονταν ότι δεν υπάρχουν χρήματα για την παιδεία, την υγεία, την περίθαλψη και την κοινωνική ασφάλιση.
Από τη μία, η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η Ολυμπιακή, ο ΟΤΕ, ο ΟΣΕ, τα λιμάνια και τα ναυπηγεία πρέπει να πουληθούν και να ιδιωτικοποιηθούν γιατί υποτίθεται ότι είναι ελλειμματικά και δεν μπορούν να σωθούν, ενώ από την άλλη εγγυάται τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος με πολλά δις ευρώ.

Να μετατρέψουμε την αγανάκτησή μας σε δύναμη ανατροπής

Καμιά επανάπαυση ή αναμονή. Στις συνθήκες αυτές, γίνεται πιο επείγον και πιο αναγκαίο, να αντισταθούμε, να πάρουμε την υπόθεση της ζωής στα χέρια μας. Οι εργαζόμενοι, δεν πρέπει να παγιδευτούμε σε μια αέναη εκλογολογία. Δεν είμαστε «δείγματα» των δημοσκοπήσεων και καταναλωτές των αναλύσεων των ΜΜΕ. Δεν περιμένουμε «να πέσει» ο Καραμανλής από τους Τατούληδες, ούτε περιμένουμε τις υποθετικά «καλύτερες ημέρες» που θα φέρει το ΠΑΣΟΚ η την κυβερνητική «λύση αριστεράς» που προβάλει η επίσημη αριστερά.
Η πραγματική διέξοδος για την εργαζόμενη πλειοψηφία βρίσκεται στους κοινωνικούς αγώνες της εποχής μας για μόνιμη δουλειά και δουλειά για όλους, με μισθούς που δεν θα θίγουν την αξιοπρέπεια μας ως εργαζόμενοι και θα μας επιτρέπουν να ζούμε από μια δουλειά. Σήμερα, έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα διεκδίκησης και αντίστασης, ανυπακοής και αγώνα, ρήξεων και ανατροπών, δημιουργικότητας και πράξης. Από ένα κίνημα που θα αγκαλιάζει κάθε στιγμή και κάθε πλευρά της ζωής μας: στη δουλειά μας, στο σωματείο, στη γειτονιά μας, στον ελεύθερο χρόνο μας, στη διαδήλωση, στην κατάληψη, στην απεργία. Ένα κίνημα που θα δώσει ξανά νόημα στις λέξεις συλλογικότητα, αλληλεγγύη, αγώνας, νίκη.
Για να διεκδικήσουμε πίσω τα κλεμμένα από την ασφάλισή μας, από τον κουτσουρεμένο μισθό μας και την σύνταξη μας, από την πανάκριβη πλέον καθημερινότητά μας. Να ενισχύσουμε τις αντιστάσεις σε κάθε χώρο δουλειάς, να απεργήσουμε, να σταθούμε απέναντι σε κάθε φιλόδοξο διαχειριστή της αγωνίας μας, να κατεβούμε στο δρόμο διεκδικώντας να μοιράσουμε τα πλούτη τους και όχι τη φτώχεια μας.

Να ντύσουμε τα λόγια με πράξεις

Να απορρίψουμε την πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, παλεύοντας ενωμένοι γύρω από ένα μαχητικό πρόγραμμα διεκδικήσεων. Να πούμε όχι και στη λογική των «αναγκαίων θυσιών» και στην αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρχει ένας καλά «ρυθμισμένος» καπιταλισμός και να επιμείνουμε στην προβολή των δικών μας αναγκών και διεκδικήσεων!

• Ούτε ευρώ από την τσέπη των εργαζόμενων για την κρίση που δημιούργησε το κεφάλαιο. Διεκδίκηση ουσιαστικής βελτίωσης της κοινωνικής-οικονομικής θέσης των εργαζόμενων με απόκρουση της λιτότητας και του νέου προϋπολογισμού, την ανατροπή των αντεργατικών νόμων και ρυθμίσεων των κυβερνήσεων, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Να σπάσει το αντιλαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας, απειθαρχία στην ΟΝΕ – ΕΕ.
• Καταγγελία της απαράδεκτης ΕΓΣΣΕ ΓΣΕΕ-ΣΕΒ. Πάλη για νέα σύμβαση με 1400 ευρώ κατώτερο βασικό μισθό σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, σύνταξη και επίδομα ανεργίας.
35ωρο, σταθερές εργασιακές σχέσεις, απαγόρευση απολύσεων. Κάτω τα χέρια από το ωράριο και την αργία της Κυριακής.
• Πάλη ενάντια στο νέο κύμα ιδιωτικοποιήσεων. Αγώνας για δημόσιες συγκοινωνίες, μεταφορές, επικοινωνίες. Αγώνας για δωρεάν και δημόσια υγεία, παιδεία και ασφάλιση.
• Αγώνας για σταθερή εργασία, υγιεινή και ασφάλεια στους χώρους δουλειάς. Επίδομα ανεργίας ίσο με τον βασικό μισθό, χωρίς προϋποθέσεις. Να ενταχθούν νέοι κλάδοι και ειδικότητες στα βαρέα και ανθυγιεινά.
• Πάλη για να μην εφαρμοστεί η ασφαλιστική μεταρρύθμιση και να μην προωθηθεί η κατάργηση της λίστας των βαρέων και ανθυγιεινών. Κανένα ευρώ των ταμείων μας στα χρηματιστήρια και στον τζόγο
• Αντίσταση στην τρομοκρατία του κεφαλαίου και της εργοδοσίας απέναντι στη συλλογική δράση και την ποινικοποίηση των αγώνων.

Αριστερή Κίνηση Περιστερίου
Αριστερή Παρέμβαση Καλλιθέας
Εκτός Σχεδίου – Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση στη Νέα Ιωνία
Εκτός των Τειχών – Ριζοσπαστική Δημοτική Κίνηση Αμαρουσίου
Μαχόμενη Αριστερή Δάφνη
Μια Πόλη Ανάποδα – Αριστερή Παρέμβαση στους δρόμους της Νέας Σμύρνης

Καταγγελία κινήσεων πόλης ενάντια στο Δήμο Αθηναίων

Εμείς οι κινήσεις πόλης που υπογράφουμε παρακάτω

Καταγγέλλουμε :

- το Δήμο της Αθήνας που τη Δευτέρα 26/1/2009 στις 6.00 το πρωί με μπουλντόζες έκοψε όλα τα δένδρα σε πάρκο επί της Κύπρου και Πατησίων και ξήλωσε την παιδική χαρά που υπήρχε, παρά την απαγόρευση της αρμόδιας δασικής υπηρεσίας. Σκοπός τους να παραδώσουν το δημόσιο χώρο σε ιδιωτική εταιρεία για να κατασκευάσει και να εκμεταλλεύεται χώρο στάθμευσης. Επιχείρηση που μεθοδεύτηκε με το συνήθη τρόπο της εγκατάλειψης του χώρου και στη συνέχεια της αναγγελίας για δήθεν αξιοποίηση του από τον ιδιωτικό τομέα με το πρόσχημα της διευκόλυνσης της στάθμευσης. Στην περιοχή δεν λείπουν τα αυτοκίνητα και τα ιδιωτικά πάρκινγκ, αλλά το πράσινο και οι ελεύθεροι δημόσιοι χώροι.

- Το Δήμο της Αθήνας που κάλεσε αστυνομικές δυνάμεις, ΜΑΤ και κλούβες για να στηρίξει την επιχείρηση της καταστροφής του πάρκου και τον εισαγγελέα που έκλεινε την Πατησίων για να επιτελεστεί το έργο τους.

- Τις αστυνομικές δυνάμεις και τα ΜΑΤ που επιτέθηκαν με βιαιότητα στους κατοίκους που συγκεντρώθηκαν και διαμαρτυρόταν. Από το πρωί της Δευτέρας μέχρι και το βράδυ βρισκόταν στο χώρο και προστάτευαν τις μπουλντόζες και τους εκσκαφείς του δήμου για τη διαφυγή τους και την αποτροπή ελέγχου για τα φορτωμένα και κομμένα δέντρα. Την Τρίτη το πρωί 3 διμοιρίες ΜΑΤ και 7 κλούβες απωθούσαν τους κατοίκους και τους εμπόδιζαν να πλησιάσουν και να δείξουν στα ΜΜΕ τι έχει συντελεστεί.

Συμπαραστεκόμαστε :

- στους κατοίκους που κινητοποιούνται καιρό τώρα στην περιοχή και συλλογικά προσπαθούν να διαφυλάξουν και να προστατεύσουν το χώρο πρασίνου από την εγκατάλειψη και την εξαφάνιση.

- στους συγκεντρωμένους κατοίκους που δέχτηκαν την βίαιη επίθεση των ΜΑΤ τη Δευτέρα και τις απωθήσεις την Τρίτη.

Το περιστατικό δεν είναι μεμονωμένο. Την ίδια μέρα, Δευτέρα 26/1/2009, στο Άλσος Παγκρατίου ο Δήμος Αθηναίων πάλι με μπουλντόζες επεχείρησε να προχωρήσει το σχέδιο για την κατασκευή καφετέριας και θεάτρου βαριάς κατασκευής. Οι μπουλντόζες ξήλωσαν την παιδική χαρά και ότι είχε απομείνει από το θερινό σινεμά και μόνο η κινητοποίηση των κατοίκων που απαίτησαν να δουν άδειες απέτρεψε τη συνέχιση της επιχείρησης και το ξερίζωμα δέντρων.

Και τα δυο γεγονότα αποτελούν μέρος του γενικότερου σχεδίου που θέλει τους ελεύθερους χώρους αντί για χώρους πρασίνου και πάρκα να παραδίδονται στο κατασκευαστικό κεφάλαιο και να μετατρέπονται σε κερδοφόρες τσιμεντένιες περιοχές. Οι επιδιώξεις για κατασκευή από τον Βωβό εμπορικού μεγαθήριου στον Ελαιώνα, για μετατροπή του αεροδρόμιου του Ελληνικού σε πόλη, για κατασκευές στον πρώην Ιππόδρομο, τα σχέδια για νέους αυτοκινητόδρομους και όσα θέλουν να κάνουν στην παραλιακή ζώνη και στα βουνά του λεκανοπέδιου συνθέτουν το σκηνικό. Σχέδιο που για να υλοποιηθεί χρειάζεται την αστυνομία και τα δικαστήρια και τη βίαιη καταστολή των αγώνων των κατοίκων.

Οι αγώνες για την υπεράσπιση των ελεύθερων δημόσιων χώρων και την προστασία των ελάχιστων χώρων πρασίνου μέσα στην πόλη μας θα συνεχίζονται όσο οι δήμοι και οι κρατικές υπηρεσίες συνεχίζουν την πολιτική της παράδοσής τους στις δυνάμεις της αγοράς και την αντιμετώπισή τους ως χώρους κερδοφορίας.

Οι Κινήσεις που υπογράφουμε αντιτασσόμαστε στα σχέδια της κεντρικής και τοπικής εξουσίας για εμπορευματοποίηση των δημόσιων χώρων και στηρίζουμε τη συλλογική δράση των κατοίκων, των επιτροπών και πρωτοβουλιών για τα ζητήματα της προστασίας του περιβάλλοντος και της υπεράσπισης της ζωής στην πόλη.

Καλούμε μέσα από μαζικές διαδικασίες λαϊκών συνελεύσεων και επιτροπών αγώνα όλοι να συμβάλουμε στην ενίσχυση των αγώνων για την προστασία των χώρων πρασίνου, την υπεράσπιση των ελεύθερων δημόσιων χώρων αλλά και της ελεύθερης και ανεμπόδιστης χρήσης των δημόσιων χώρων από τους κατοίκους για τις ανάγκες τους.

30/1/2009

1. Αγωνιστική Κίνηση ΑΝΤΙ-ΘΕΣΕΙΣ Αγ. Βαρβάρας
2. Αγωνιστική Πρωτοβουλία Εξαρχείων
3. Αριστερή Κίνηση Περιστερίου
4. Αριστερή Παρέμβαση Καλλιθέας
5. Αριστερή Παρέμβαση Πολιτών Βύρωνα
6. Αριστερή Παρέμβαση στους δρόμους της Ν. Σμύρνης-Μια Πόλη ανάποδα
7. Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση στη Ν. Ιωνία – Εκτός Σχεδίου
8. Αυτόνομη Αριστερή Συσπείρωση Χαλανδρίου
9. Μαχόμενη Αριστερή Δάφνη
10. Πρωτοβουλία Κατοίκων Καισαριανής
11. Πρωτοβουλία Κατοίκων Καρέα
12. Πρωτοβουλία Κατοίκων στα Νότια (ΠΡΩΚΑΤ)
13. Ριζοσπαστική Δημοτική Κίνηση Αμαρουσίου – Εκτός των Τειχών

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

Ζούμε σε πόλεις, που τις πνίγουν τα προβλήματα. Το να τα απαριθμούμε κάθε φορά αόριστα δε μας βοηθάει. Το ερώτημα είναι πως , ποιος και γιατί ευθύνεται για τα συσσωρευμένα και εκρηκτικά τους προβλήματα, πως αλλιώς θα μπορούσαν οι πόλεις αυτές να είχαν αναπτυχθεί.

Χτισμένη σε μια περιοχή με ιδιαίτερη φυσική ομορφιά, η μόνη παραθαλάσσια πρωτεύουσα της Ευρώπης, αυτή που κάποτε ο ποιητής ονόμαζε «Αθήνα διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι», έχει σήμερα μετατραπεί σε υδροκέφαλο τέρας που συγκεντρώνει το μισό σχεδόν πληθυσμό της χώρας, μια εφιαλτική τσιμεντούπολη, πνιγμένη στο νέφος και το καυσαέριο, χωρίς ελεύθερους χώρους, με δύο τετραγωνικά μέτρα πράσινο ανά κάτοικο όταν Λονδίνο, Παρίσι, Ρώμη έχουν 9 τ. μ., για να μη μιλήσουμε για τη Βαρσοβία με τα 18 τ.μ. η για τη Βόννη με τα 35 τ.μ. πράσινο.

Αιτία για όλ’ αυτά ιδιαίτερα απ’ τη δεκαετία του 60 και μετά τα κύματα της εσωτερικής μετανάστευσης με το σταδιακό ξεκλήρισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς, η ακατάσχετη κερδοσκοπία του κεφαλαίου με το σύστημα της αντιπαροχής, η αυθαιρεσία και αναρχία στις κατασκευές χωρίς τις απαραίτητες υποδομές, η προσπάθεια εκμετάλλευσης κάθε χιλιοστού αστικού χώρου, οι απαράδεκτα υψηλοί συντελεστές δόμησης, οι στενοί δρόμοι, οι ελάχιστα ακάλυπτοι χώροι κ.λ.π.

Οι υπέρογκες δαπάνες με έργα βιτρίνας των Ολυμπιακών αγώνων όχι μόνο δεν έρχονταν να βελτιώσουν αλλά επιδείνωναν την κατάσταση. Η Πόλη επεκτείνονταν ακόμα περισσότερο σε όλο το νομό. Ορεινοί όγκοι και ορισμένοι από τους τελευταίους ελεύθερους χώρους καταπατούνταν κι’ αυτοί. Παρά τις υποσχέσεις για την αξιοποίηση τους σε κοινωνική κατεύθυνση οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις παραδίνονται σήμερα με τις Συμπράξεις Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα στο μεγάλο κεφάλαιο για μακροχρόνια εκμετάλλευση. Το 90% των δέντρων που φυτεύτηκαν στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων έχουν ξεραθεί κι’ αυτά αφού εγκαταλείφθηκαν στη συνέχεια.

Στο πνεύμα του νέου χωροταξικού σχεδίου της κυβέρνησης που στηρίζεται στην υδροκέφαλη ανάπτυξη κάποιων αστικών κέντρων παράλληλα με την εγκατάλειψη της περιφέρειας καθώς και στην κλιμάκωση της κερδοσκοπικής εκμετάλλευσης του αστικού χώρου για την κάλυψη των τεράστιων δημόσιων χρεών και των ελλειμμάτων που έχουν συσσωρεύσει τα μέτρα για τη συγκράτηση και ενίσχυση της καπιταλιστικής κερδοφορίας σε συνθήκες κρίσης, η κατάσταση επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο. Όπως φάνηκε και από άλλες τοποθετήσεις οι όποιες κατά καιρούς υποσχέσεις. για το αεροδρόμιο του ελληνικού, το Φάληρο και τον Ιππόδρομο, το άλσος του Γουδή, τον Ελαιώνα κ.λ.π. διαψεύδονταν η μια μετά την άλλη.

Ο συντονισμός των δεκάδων τοπικών πρωτοβουλιών που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια στους Δήμους και τις γειτονιές της Αθήνας πρέπει να ενισχυθεί με όλα τα μέσα για να απαιτήσει και να επιβάλλει – να μην χτιστεί ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο αλλά να αναδασωθούν όλες οι καμένες εκτάσεις στην Πάρνηθα, την Πεντέλη και τον Υμηττό, να απαγορευτεί η τσιμεντοποίηση κάθε αδόμητου χώρου στο κέντρο και στις γειτονιές της πόλης μας, να γίνει η δενδροφύτευση όλων των ελεύθερων χώρων, να απαλλοτριωθούν εγκαταλελειμμένα κτίρια, να κατεδαφιστούν η να αξιοποιηθούν για κοινωφελείς σκοπούς

Η πάλη ενάντια στην πολεοδομική και περιβαλλοντική ασφυξία για τον εξανθρωπισμό της πόλης μας είναι κομμάτι της πάλης όλου του εργαζόμενου λαού που διεκδικεί το δικαίωμα στη ζωή μέσα απ’ τον αγώνα για την ανατροπή της καταστροφικής επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στον άνθρωπο και τη φύση.

Η αγωνιστική εμπειρία της Αριστερής Κίνησης στο Περιστέρι

Μέσα σ’ αυτή την Αθήνα του πολεοδομικού χάους και της περιβαλλοντικής ασφυξίας,

το Περιστέρι ο 4^ος Δήμος της χώρας είναι μια απ’ τις πιο άναρχα δομημένες περιοχές της. Μια εργατούπολη που κατοικήθηκε από τους πρόσφυγες της Μικρασίας αλλά και τους κυνηγημένες αγωνιστές του εμφύλιου, από τα κύματα της εσωτερικής μετανάστευσης της μεταπολεμικής περιόδου. Χτίστηκε χωρίς σχέδιο, χωρίς υποδομές, χωρίς ελεύθερους χώρους ακόμα και χωρίς αποχέτευση. Είναι μια περιοχή όπου ευδοκίμησαν ιδιαίτερα οι κάθε είδους καταχραστές από τη Μονή Λαμίας που διεκδικεί πάνω από 7500 στρμ. μέχρι τα διάφορα μεγάλα τζάκια γνωστών καταπατητών και αετονύχηδων. Είναι χτισμένο σε μια γούβα που περικλείεται από το Ποικίλο Όρος και τις μεγάλες οδικές αρτηρίες του Κηφισού και της λεωφόρου Καβάλας. Αναπνέει το μολυσμένοι αέρα απ’ το Θριάσιο Πεδίο και τους ρύπους του Σχιστού και της λυματολάσπης των Α. Λιοσίων. Είναι μια απ’ τις πιο πυκνοκατοικημένες και υποβαθμισμένες περιοχές του λεκανοπέδιο με 1τ.μ. πράσινο ανά κάτοικο.

Από το 2004 το Περιστέρι βρίσκεται αντιμέτωπο με ένα νέο Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο (ΓΠΣ) της δημοτικής αρχής που η Κίνησή μας αρχικά, αλλά και όλος ο περιστεριώτικος λαός στη συνέχεια ονόμασε, τερατούργημα.

Έχοντας ήδη ξεκινήσει τη δράση μας στα ζητήματα του πράσινου και των ελεύθερων χώρων με Επιτροπή Αγώνα που είχε σα στόχο να εμποδίσει την κοπή δέντρων στο Άλσος, το μοναδικό πράσινο πνεύμονα της πόλης μας, είχαμε ήδη κάποια συσσωρευμένη πείρα γύρω απ’ αυτά τα ζητήματα όταν πήραμε κι’ εμείς στο χέρια μας το ΓΠΣ. Χωρίς να είμαστε αντίθετοι σε κάθε πολεοδομική ρύθμιση που θα βάζει κανόνες υπέρ των κατοίκων στην οικοδόμηση της πόλης, η μελέτη του συγκεκριμένου σχεδίου του Δήμου Περιστερίου αποκάλυπτε, ότι αυτό δεν έρχονταν να θεραπεύσει αυθαιρεσίες και παρανομίες του παρελθόντος απ’ τις οποίες είχαν ωφεληθεί και κερδοσκοπήσει μεγαλοπαράγοντες της τοπικής ολιγαρχίας του πλούτου, αντίθετα έρχονταν να τις νομιμοποιήσει και κατοχυρώσει. Έρχονταν να τους χαρίσει και νέα προνόμια και ωφελήματα, να τους αποσπάσει από την επιρροή της προηγούμενης πράσινης διοίκησης, να στήσει τους δικούς της μηχανισμούς και αντιλαϊκές συμμαχίες.

Έτσι το νέο ΓΠΣ για την πρώην Βιομηχανική Ζώνη του Κηφισού εξαντλούσε το ενδιαφέρον του στον αποχαρακτηρισμό αδρανοποιημένων βιομηχανιών παρεμβαίνοντας στις χρήσεις γης. Απέβλεπε έτσι στην κατοχύρωση της ανατιμημένης αξίας γης που αποκτήθηκε για άλλες χρήσεις σε ευτελείς τιμές στο παρελθόν. Αντί για την κατεδάφιση των εγκαταλελειμμένων κτιρίων για να δημιουργηθεί μια πράσινη ασπίδα για το Περιστέρι, η για κάποια άλλη κοινωφελή τους αξιοποίηση, προβλέπει με κερδοσκοπικές επιδιώξεις 25 νέες χρήσεις όπως Εκθέσεις Αυτοκινήτων, Ασφαλιστικές Εταιρίες, Ξενοδοχεία, Εμπόριο και Αναψυχή.

Στο Ποικίλο Όρος την μόνη «διέξοδο» για τον ασφυκτικά κατοικημένο Δήμο μας που ήταν χαρακτηρισμένο ως Ζώνη Α για πράσινο και μόνο, το νέο ΓΠΣ προβλέπει και μια οικοδομήσιμη Ζώνη Β για υποτειθέμνους «κοινωφελείς χώρους» κατά τα πρότυπα της εξοχικής κατοικίας Μαγγίνας θέλοντας να πνίξεις το μπετόν ό,τι αφήσουν τα ιερά ράσα της Μονής από το βουνό.

Στη λεωφόρο Καβάλας στη θέση του εγκαταλελειμμένου κάμπινγκ προέβλεπε επίσης νέα τσιμεντοποίηση.

Στο χώρο του Ελαιώνα μεταξύ Καβάλας και Κηφισού αντί για τον καθαρισμό και εξανθρωπισμό του προβλέπονταν η μετατροπή του σε σκουπιδοντενεκέ με τη μεταφορά σ’ αυτόν του γκαράζ με τις «Σκουπιδιάρες» του Δήμου.

Για τις κεντρικές αρτηρίες όπως Παναγή Τσαλδάρη, Θηβών, Βασ. Αλεξάνδρου κ.λ.π. το τερατούργημα αυτό προέβλεπε αύξηση του συντελεστή δόμησης, με τη μορφή της μεταφοράς Σ.Δ.

Όσες πλατείες είχαν διασωθεί με αγώνες τώρα θα μετατρέπονταν σύμφωνα με το νέο ΓΠΣ σε πάρκινγκ κοντά στις στάσεις του μετρό. Χωρίς καμιά φροντίδα για τους κατοίκους και τις συνοικίες της πόλης.

Και ενώ σε καμιά απ’ τις ρυθμίσεις του δεν υπήρχε οποιαδήποτε πρόβλεψη για μέτρα Κοινωνικού εξοπλισμού, Κέντρα Νεότητας η Πολιτισμού, Παιδικοί σταθμοί η Γυμναστήρια, το τερατούργημα προέβλεπε τη λειτουργία της «Ζώνης τουριστικής ανάπτυξης» η αλλιώς ξενυχτάδικα στο Μπουρνάζι σε 24ωρη βάση, και την επέκτασή της σε όλη την παρακηφίσια περιοχή και την Τσαλαβούτα.

Τέλος για το Άλσος το μοναδικό πνεύμονα της πόλης μας στο κέντρο του Περιστεριού που αντιμετωπίζει όλ’ αυτά τα χρόνια την αδιαφορία και την εγκατάλειψη απ’ τη μεριά της δημοτικής αρχής, το νέο ΓΠΣ προέβλεπε νέα θανατηφόρα πλήγματα. Απέβλεπε στην αύξηση του Υπερτοπικού Κέντρου αποχαρακτηρίζοντας ένα μεγάλο κομμάτι του Άλσους τα «Ζουμπούλια», πάνω από 60 στρμ. από πράσινο σε Ο.Τ. Ο χώρος αυτός που φιλοξενεί αυθαίρετη λυόμενη έκθεση απ’ τον καιρό της διοίκησης του ΠΑΣΟΚ άνοιξε την όρεξη για την οριστική του οικοπεδοποίηση απ’ τη νέα διοίκηση που με τα κακόφημα ΣΔΙΤ ετοίμαζε μεγάλο φαγοπότι σ’ αυτό το χώρο φιλέτο. Με τη μετατροπή του γηπέδου του Αγίου Ιεροθέου που ανήκει στο χώρο του Άλσους σε πάρκινγκ για να εξυπηρετεί τον τερματικό σταθμό του Μετρό.

Το ολέθριο αυτό σχέδιο μπορέσαμε αρχικά με τις κινητοποιήσεις αλλά και τις παρεμβάσεις μας στη Νομαρχία να το παγώσουμε πριν απ’ τις τελευταίες δημοτικές εκλογές. Αμέσως μετά την επανεκλογή του ο Παχατουρίδης αποφασίζει να το επαναφέρει δριμύτερος.

Ακόμα πιο αποφασιστικά οργανώσαμε κι’ εμείς την απάντησή μας προχωρώντας σε επανειλημμένες λαϊκές συνελεύσεις σε μια σειρά γειτονιές του Περιστεριού όπως στο Άλσος, στο Μπουρνάζι, στην Τσαλαβούτα, στη Νέα Ζωή. Έτσι δημιουργήθηκε η Πρωτοβουλία Αγώνα ενάντια στο νέο ΓΠΣ με τη συμμετοχή πολλών καινούριων αγωνιστών. Με δεκάδες χιλιάδες προκηρύξεις αποκαλύπταμε και καταγγέλλαμε το ΓΠΣ στο κέντρο και στις γειτονιές της πόλης μας. Οργανώναμε διαδηλώσει και πορείες ακόμα και κάτω από 47^ο μέσα στο κατακαλόκαιρο.

Όταν πληροφορηθήκαμε ότι ο Δήμαρχος ετοιμάζονταν να φέρει το ΓΠΣ για ν’ αποφασιστεί στο Δημ Συμβούλιο συμμετείχαμε μαζικά στη σχετική Συνεδρίαση. Μπροστά στην άρνηση του Δήμου να δεχτεί το αίτημα των φορέων του Δήμου για αναβολή της σχετικής συζήτησης και απόφασης, οι κάτοικοι του Περιστεριού με πρωτοβουλία της Κίνησής μας προχωρούσαν σε κατάληψη της αίθουσας του Δ.Σ. και ματαίωση της σχετικής ψηφοφορίας. Η πραξικοπηματική «απόφαση» που πήρε ύστερα απ’ όλα αυτά ο Δήμος στα παρασκήνια οδήγησε στην παραίτηση του νεοεκλεγέντα Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου.

Παράλληλα με όλες τις παραπάνω αγωνιστικές μας ενέργειες παρεμβαίναμε και στο κεντρικό επίπεδο. Δύο φορές αρνήθηκε να μας δεχτεί η Υπηρεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ με την επωνυμία Οργανισμός Αθήνας που επιβλέπει τα σχέδια αναθεώρησης των σχεδίων πόλεων. Παρ’ όλα αυτά εμείς συγκροτούσαμε φάκελο όπου αποκαλύπταμε και καταγγέλλαμε τις καταστροφικές συνέπειες του ΓΠΣ μαζί και με χιλιάδες υπογραφές που είχαμε μαζέψει απ’ τους κατοίκους. Απαιτώντας να παραβρεθούμε στη σχετική συνεδρίαση που θάπαιρνε την απόφαση συσπειρώναμε και τις υπόλοιπες παρατάξεις της αντιπολίτευσης που απαιτούσαν να παρευρεθούν κι’ αυτές.

Σαν αποτέλεσμα πρώτα και κύρια της πάλης μας μέσα στο λαό αλλά και με την κεντρική μας παρέμβαση η πολύμορφη πίεση απέδιδε καρπούς. Έτσι ο Οργανισμός Αθήνας απέρριπτε το ΓΠΣ στα δύο βασικά ζητήματα όπου το είχαμε αμφισβητήσει 1) στην ανακήρυξη των Ζουμπουλιών σε οικοδομικό τετράγωνο και 2) με την άρνηση 20 και πάνω χρήσεων που αυτό προέβλεπε για την παρακηφίσια περιοχή.

Η απόφαση αυτή ήταν και χαιρετίζονταν σαν νίκη του Περιστεριώτικου λαού.

Μια νίκη που είχε καταχτηθεί με τη θαρραλέα παρέμβασή μας στις λαϊκές συνελεύσεις χωρίς να φοβηθούμε καπέλα και ελιγμούς από τις άλλες παρατάξεις. Με τον σταθερό προσανατολισμό μας που δεν περιορίζονταν στην μια ή την άλλη μερική διεκδίκηση, που δεν επιδίωκε την διόρθωση αλλά είχε σκοπό και τελικό του στόχο να απορρίψει συνολικά το ΓΠΣ τερατούργημα.

Μια νέα μανούβρα του Δήμου ξεκινούσε τότε σε βάρος των περιστεριωτών. Για να συγκαλύψει το φιάσκο του προσπαθούσε να βγει κι’ από πάνω προσποιούμενος ότι κόπτεται για το πράσινο και τους ελεύθερους χώρους στο Περιστέρι. Πρότεινε έτσι «πανηγυρικά» ως κύριο θέμα της συνεδρίασης της 13 – 3, την αγορά 7 ακινήτων σε χώρους δεσμευμένους από πολύ παλιά. Και αυτό για πρώτη φορά μετά από 6 χρόνια δημαρχιακής θητείας. Μέσα από αδιαφανείς και άμεσες διαπραγματεύσεις με τους «ιδιοκτήτες – καταπατητές» τους. Χωρίς τη διαδικασία της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης, για τον έλεγχο του ιδιοκτησιακού καθεστώτος και τον καθορισμό τιμής μονάδας που να διασφαλίζει τα οικονομικά συμφέροντα των δημοτών. Χωρίς ένα συνολικό επεξεργασμένο πρόγραμμα για πράσινο και ελεύθερους χώρους στις δεσμευμένες περιοχές. Για να ρίξει έτσι στάχτη στα μάτια των κατοίκων και να συγκαλυφθούν τα μεγάλα σκάνδαλα και οι συμπαιγνίες με τη μαφία των καταπατητών – κατασκευαστών, που λυμαίνονται την περιοχή και έχουν κάνει αβίωτη και αποπνικτική την πόλη μας.

Με όλα αυτά η δημοτική αρχή:

• Αφήνει στο απυρόβλητο πάνω από 80 και από χρόνια δεσμευμένους χώρους, χωρίς την ελάχιστη πρόνοια – πρόβλεψη για την απαλλοτρίωση και αξιοποίησή τους ώστε να πάρει κάποια ανάσα το Περιστέρι.
• Δεν λέει ούτε λέξη για τον παραπέρα εντοπισμό και απαλλοτρίωση παράνομα κατακρατούμενων εκτάσεων από γνωστούς μεγαλοϊδιοκτήτες καταπατητές. Θέλει έτσι να προχωρήσει και σε άλλες «άμεσες διαπραγματεύσεις» για το καλό του Δήμου;;;
• Αυτή η «πράσινη πολιτική» του Δημάρχου» δεν προβλέπει το παραμικρό για τα 4.000 στρέμματα στο Ποικίλο Όρος και τα 3.500 στρέμματα εντός σχεδίου πόλης στο Περιστέρι που διεκδικεί καταχρηστικά η Μονή Λαμίας. Όσο για τις 24 πλατείες – Ο.Τ. που κέρδισε η Μονή δικαστικά – άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε!!!
• Ακόμα παρακάμπτει για άλλη μια φορά την άμεση απομάκρυνση του Εκθεσιακού Κέντρου, του κακόγουστου, όπως οι ίδιοι παραδέχονται. Αντί γι’ αυτό ξανάφτιαξαν τις στέγες του διασπαθίζοντας το δημόσιο χρήμα! Το γκαράζ δεν απομακρύνεται! Το νεκροταφείο καλά κρατεί! Και όλ’ αυτά ενώ ΒΑΣΙΚΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΩΤΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΤΟΥ ΑΛΣΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΕ ΠΡΑΣΙΝΟ ΠΝΕΥΜΟΝΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. Με την αξιοποίηση των «Ζουμπουλιών» για υψηλής βλάστησης πράσινο και μόνο. Ιεράρχηση της αγοράς γης με τους ξεκαθαρισμένους χώρους όπως είναι πχ. οι χώροι γύρω από το Άλσος , το κτήμα Πουλή κ.α.
• Η «πράσινη» αντεπίθεση της πλειοψηφίας του Δ.Σ. δεν συνοδεύεται επίσης από καμιά πρόταση και σχεδιασμό για την αξιοποίηση της βιομηχανικής περιοχής και του Ελαιώνα για την περιβαλλοντική και πολιτιστική αναβάθμιση της πόλης μας.

Το γεγονός ότι η αγορά των 7 ακινήτων δεν πέρασε τελικά από το Δ.Σ. ήταν αποτέλεσμα του ολοφάνερα δημαγωγικού και ασύμφορου για τους περιστεριώτες χαρακτήρα της. Όσοι αντίθετα, όπως η παράταξη του ΣΥΝ, την ψήφισαν για να «ξεκινήσει επιτέλους κάτι στο Περιστέρι» όπως δήλωσαν, δεν έκαναν άλλο απ’ το να προσφέρουν ακόμα ένα «φύλο συκής» στην αντιλαϊκή πολιτική του Δημάρχου και μια κακή υπηρεσία στους περιστεριώτες.

ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ!

Τώρα είναι ανάγκη να προχωρήσουμε στη συγκρότηση Συντονιστικής Επιτροπής Φορέων (Επιτροπές κατοίκων, σύλλογοι, που να είναι ανοικτή ακόμα και στις δημοτικές παρατάξεις) για την εκτίμηση της κατάστασης μετά την πρώτη αυτή ΝΙΚΗ που κατακτήσαμε, για την κλιμάκωση της πάλης με Λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές.

• Για ένα Άλσος πραγματικό πνεύμονα, φροντισμένο και αντάξιο της πόλης και των αγώνων μας!
• Για να αρχίσει άμεσα να πρασινίζει το Ποικίλο όρος!
• Για τον σχεδιασμό της αξιοποίησης όλων των δεσμευμένων χώρων και τον εντοπισμό και άλλων σύμφωνα με τις ανάγκες των διαμερισμάτων και των κατοίκων τους. Οι κανόνες που θα διέπουν το σχεδιασμό σε όλες τις κλίμακες, να γίνουν φιλικοί προς το περιβάλλον.

ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ:

· Η ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΕΚΘΕΣΙΑΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΑΠ’ ΤΑ «ΖΟΥΜΠΟΥΛΙΑ» – Η ΦΥΤΕΥΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΥΨΗΛΟ ΠΡΑΣΙΝΟ – Η ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΟΙΗΣΗ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΑΛΣΟΥΣ !!!

Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΕΝΟΣ ΤΕΤΟΙΟΥ ΑΓΩΝΑ!