Μια ξεχωριστή εκδήλωση

Μια ξεχωριστή εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο Στέκι της Αριστερής Κίνησης Περιστερίου, την Παρασκευή στις 18 Δεκέμβρη, στις 7.30 μ.μ.. Σε κλίμα συγκίνησης έγινε η προβολή της ταινίας της Αλίντας Δημητρίου « Πουλιά στο βάλτο» (έχει αποσπάσει μεταξύ άλλων το Μεγάλο Βραβείο του Κοινού στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ Θεσσαλονίκης το 2008). Η ταινία αναφέρεται στις ανώνυμες γυναίκες που εντάχθηκαν στο Αντιστασιακό κίνημα από το 1940 έως το 1949 μέσα από τις τάξεις των ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ. Μετά την προβολή της ταινίας ακολούθησε γλέντι.

Η εκδήλωση είχε ιδιαιτέρως μεγάλη προσέλευση και επιτυχία, καθώς ξύπνησε μνήμες και τροφοδότησε κουβέντες μεταξύ των παρευρισκομένων.

Η Αντωνία Βαφειάδου, αφού αναφέρθηκε σύντομα στις στοχεύσεις του αντικαπιταλιστικού κινήματος σήμερα, μίλησε για τη ζωή και το έργο της Αλίντας Δημητρίου.

Την ταινία προλόγισε η φιλόλογος και μέλος της Αριστερής Κίνησης Περιστερίου, Μαρία Βλάμη, η οποία μεταξύ άλλων είπε τα εξής:

«Η Έλλη, η Δέσποινα, η Ναυσικά, η Δανάη, η Ευγενία, η Νίτσα και πολλές άλλες ανώνυμες γυναίκες – κοριτσόπουλα στα μέσα του εικοστού αιώνα- έζησαν τα χρόνια εκείνα σαν τα πουλιά στο βάλτο. Κάποιες άντεξαν και ξέφυγαν από το καρτέρι που τους έστησε πολλές φορές ο Θάνατος στα χρόνια της Κατοχής, της Αντίστασης, της νέας πάλης που συνεχίστηκε με τα Δεκεμβριανά, μετά την απελευθέρωση του ‘44. Άντεξαν τον αντίξοο ιστορικό χειμώνα της δεκαετίας του ΄40 και του ΄50. Κάποιες άλλες προκλητικά και βιαστικά αλλά ασυμβίβαστα κατέβηκαν γρήγορα τη σκάλα της ζωής. Όλες έζησαν μια ζωή από Δόξα κι από Θάνατο. Και μάλιστα χωρίς να τους το υποδείξει κανείς.

Το ντοκυμαντέρ της Αλίντας Δημητρίου «Πουλιά στο βάλτο» είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας που συνεχίζεται με την ταινία της «Η ζωή στους βράχους» της εξορίας και θα ολοκληρωθεί με μια ταινία για τις γυναίκες στα χρόνια της δικτατορίας.

Το θέμα της ταινίας είναι οι ζωντανές μαρτυρίες των ανθρώπων χωρίς φωνή στην Ιστορία. Των ανώνυμων γυναικών που πήραν μέρος στην Αντίσταση τα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, στη νέα πάλη, του αντάρτικου και της παρανομίας μετά την απελευθέρωση με όλες τις οδυνηρές συνέπειες που υπέστησαν για τη συμβολή τους στο αντιστασιακό κίνημα τότε.

Οι γυναίκες αυτές - επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι το απλό είναι και δύσκολο -με μια απλότητα που σε γοητεύει μιλούν για την οργάνωση των συσσιτίων, τα συνθήματα, με τα οποία εμψύχωναν το λαό, τις προκηρύξεις, τη συμμετοχή τους σε κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις, όπως αυτή κατά της πολιτικής επιστράτευσης του ΄43, τις φυλακές, τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις. Μιλούν για τον ένοπλο αγώνα και τη συμμετοχή τους σε μάχες με τους κατακτητές. Μιλούν για την πρόσκαιρη χαρά που πήραν δημιουργώντας σχολεία, θέατρο, πολιτισμό στην ελεύθερη Ελλάδα, αλλά και για το τίμημα που πλήρωσαν μετά την απελευθέρωση δηλαδή κι άλλες διώξεις κι άλλα βασανιστήρια από Χίτες, από παρακρατικούς που είχαν οργανωθεί ήδη από το 43 με την κάλυψη του Ράλλη και από τους Άγγλους συνεργάτες τους. Μιλούν για το πώς βίωσαν τη συμφωνία της Βάρκιζας, για το πόσο βαθιά τις διαπέρασε η προδοσία, για το πείσμα με το οποίο συνέχισαν.

Μπορεί η ταινία να στηρίζεται στην προφορική μαρτυρία, όμως το σημαντικό δεν είναι η ιστορική περιγραφή. Το ενδιαφέρον σ’ αυτήν την ταινία είναι ότι λειτουργεί σαν μια απάντηση στο φόβο. Είναι η υπόδειξη μιας στάσης ζωής συνώνυμης με την αντίσταση. Τον ορισμό της Αντίστασης δίνει τόσο μεστά μια από αυτές τις αγωνίστριες που εξομολογούνται μπροστά στο φακό τα πάθη τους.

« Αντίσταση είναι να κρατάς την αξιοπρέπειά σου, να μην αφήνεις να σε αλλοιώνουν, να εξουσιάζεις το μέλλον σου, να κρατάς την περηφάνια σου.»

Οι γυναίκες της Αντίστασης ξεπέρασαν τη φύση τους. Αποδείχθηκαν παλικάρια. Μαχόμενες με συνέπεια επαναπροσδιόρισαν τα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας για κάθε γυναίκα για κάθε πολίτη. Μετέτρεψαν τη γυναικεία ευαισθησία σε όπλο κατά του Δυνάστη, του κατακτητή, του προσκυνημένου, του δοσίλογου, επειδή αυτό πίστευαν πως είναι το σωστό.

Επέλεξαν να ζήσουν για χρόνια με την απειλή των βασανιστηρίων, των εκτελέσεων. Άντεξαν τη χυδαιότητα και τη βιαιότητα των βασανιστών τους. Πέρασαν δεκαετίες στις φυλακές και στα στρατόπεδα, επειδή δεν υπέγραψαν δήλωση μετανοίας, επειδή δεν έσκυψαν το κεφάλι, επειδή είχαν ιδανικά και πίστευαν στη λευτεριά, τον ανθρωπισμό και τη δικαιοσύνη.

Ο φακός της Αλίντας Δημητρίου ζουμάρει στο χαμόγελο αισιοδοξίας και την τρυφερότητα του προσώπου αυτών των γυναικών. Μια τρυφερότητα που εξηγεί τη γενναιότητά τους. Ίσως γιατί και η τρυφερότητα είναι μια πράξη γενναιότητας, που εκφράζεται ακόμα και απέναντι στους δημίους τους. Τα ονόματα των δημίων τους τα θυμούνται κι αυτά με απλότητα και έτσι απλά τα καταθέτουν : Παπαγρηγοράκης, Παρθενίου, Μαντάς , Τουλιόπουλος για να καταγραφούν στις μαύρες σελίδες της Ιστορίας.

Τα λόγια τους προκαλούν έκπληξη καθώς αποκαλύπτουν την παιδική αφέλεια με την οποία αντιμετώπιζαν τότε, ακόμα και τη θανατική ποινή που τους επέβαλε ο στρατοδίκης: «Ειρήνη, ρωτάει ένα κοριτσόπουλο τη συγκρατούμενή της, πώς θα γίνει το δις εις θάνατον; Θα μας ρίξουν κάτω και μετά θα μας σηκώσουν πάνω και θα μας ξαναχτυπήσουν; »

Πίσω από την ομολογία: «Ήταν υπέροχα χρόνια, μακάρι να τα ξαναζούσαμε» αποκαλύπτεται η ηθική μιας νεότητας που ταυτίστηκε με την τόλμη, τους δίκαιους αγώνες και την αυταπάρνηση που πόνταρε στη συλλογική της φύση. Κι αυτήν ανέδειξε. Αποκαλύπτεται έτσι πώς μπορεί να δικαιώσει κανείς τη νεότητά του και την ανθρωπιά του. «Πώς άντεξες;» «Άντεξα, γιατί ήξερα ότι δεν ήμουν μόνη.»

Από αυτήν την ηθική απορρέει και η αισθητική της ταινίας που υπάρχει πια για όλους εκείνους που την έχουν ανάγκη, για όλους εμάς δηλαδή.

Η μαρτυρία σε πρώτο πρόσωπο μετατρέπεται στην ταινία της Δημητρίου σε αισθητική ποιότητα. Τα ρυτιδωμένα πρόσωπα που αφηγούνται τις βιωμένες εμπειρίες είναι η προσωποποίηση του χωρόχρονου. Είναι οι τρεις διαστάσεις του χρόνου παρελθόν, παρόν και μέλλον σε μια. Το ιστορικό συνεχές. Το τώρα μπολιασμένο με το τότε και με την προοπτική του αύριο. Τρόπος εκφοράς τους είναι η αισιοδοξία και η πίστη αυτών των προσώπων που μιλάνε για όσα φρικτά έζησαν με δύναμη, με συγκίνηση, με παράπονο. Μην ψάχνετε να βρείτε σε όσα λένε πρώτα τη λογική. Η λογική εδώ ακολουθεί. Υπάρχουν πράγματα που δε προσεγγίζονται πρωτίστως με τη λογική παρά με την ψυχή και το συναίσθημα. Έτσι κι αλλιώς πολλές φορές στη ζωή για να αντιληφθούμε σωστά πρέπει πρώτα να αισθανθούμε και να συναισθανθούμε.

Αισθητική ποιότητα είναι και ο τόπος. Η κινητοποίηση της μνήμης οδηγεί τα βήματα των γυναικών αυτών σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, στους τόπους μαρτυρίου : Μέρλιν, Μαξίμ, Φυλακές Αβέρωφ, Χαϊδάρι, οδός Ελπίδος.

Η ταινία όμως δεν παύει να λειτουργεί και ως ένα ισχυρό αντίβαρο στην παραχάραξη της ιστορίας. Έχουν τη σημασία τους οι δηλώσεις των γυναικών για το ρόλο των Ταγματασφαλιτών στη μεταπολεμική Ελλάδα, δηλώσεις που αποκαλύπτουν ότι μετά το 44 ο Εχθρός εγκαταστάθηκε και έδρασε εντός των τειχών: Δοσίλογοι, Μάυδες… Επίσης έχει τη σημασία της η καταγγελία της γυναίκας για την Έκθεση του Άγγλου Σιτρίν το 45, ο οποίος χρησιμοποίησε τα πτώματα της Κατοχής που ξέθαψαν στον Εθνικό κήπο για να τα αποδώσει σε δήθεν εγκλήματα των κομμουνιστών του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ.

Η ταινία της Δημητρίου σαφώς είναι ένα εγχείρημα, με το οποίο αντιτάσσεται σε κάθε επίδοξο σκηνοθέτη που θέλει να γράψει και να σκηνοθετήσει την Ιστορία από την αρχή. Η μνήμη πονεί λέει ο Σεφέρης. Ωστόσο κάποιοι θέλουν να αφαιρέσουν από την ιστορική μνήμη την ίδια τη φύση της , τον πόνο, ώστε να παρέχεται απλόχερα προς τέρψη των αναγνωστών της σε μια πιο λάιτ και ακίνδυνη έκδοση που προστατεύει και νομιμοποιεί τον εχθρό, τον εχθρό που είναι πάντα προϊόν του ίδιου του συστήματος.

Η Αλίντα Δημητρίου αντιστέκεται σ΄αυτήν την επιχείρηση με τον μόνο τρόπο που ξέρει, την τέχνη της. Η τέχνη υπήρξε ούτως ή άλλως η μόνη άμυνα απέναντι τις παραχαράξεις των νικητών. Πέρα από την αισθητική συγκίνηση και απόλαυση, πέρα από τη διεύρυνση του ορίζοντα των προσωπικών εμπειριών μας η ομορφιά του έργου του Ντίκενς, του Ουγκώ, του Ντοστογέφσκι, του Αγγελόπουλου, της Δημητρίου υπάρχει για να μας σώζει από τις αλήθειες που κάποιοι σκόπιμα και εκ των υστέρων επινοούν.

Μένει λοιπόν τώρα η δική μας οπτική να αναδείξει το όραμα που μας δίνει η ταινία « Πουλιά στο βάλτο», που στην ουσία δεν είναι μια ταινία για τα χρόνια εκείνα. Είναι μια ταινία για τα χρόνια που έρχονται, για το μέλλον. Κι είναι γνωστό ότι οι λαοί έχουν μέλλον μόνο όταν σέβονται και τιμούν το παρελθόν τους.

Κάτω από αυτό το πρίσμα ας παρακολουθήσουμε λοιπόν την ταινία της Αλίντας Δημητρίου που καταφάσκει στην υπενθύμιση του Βάλτερ Μπένγιαμιν:
"οι αναμνήσεις των σκλαβωμένων προγόνων μας και όχι τα όνειρα των απελευθερωμένων απογόνων είναι εκείνες που μας σπρώχνουν πάντα στην εξέγερση".

ο δεκέμβρης δεν επαναλαμβάνεται, συνεχίζεται...

ο δεκέμβρης δεν επαναλαμβάνεται, συνεχίζεται...

Η σοσιαλιστική διακυβέρνηση του ΜΠΑΤΣΟΚ δείχνει τα δόντια της...

· Την Πέμπτη 3 Δεκέμβρη τα ΜΑΤ χτυπάνε και απωθούν φοιτητές της ΑΣΟΕΕ που θέλουν να μπουν στη σχολή τους για να πραγματοποιήσουν  γενική συνέλευση.

· Το Σάββατο, ενώ εκατοντάδες πολίτες είναι συγκεντρωμένοι στο σημείο δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ΜΑΤ επιτίθενται στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι «Ρεσάλτο» και συλλαμβάνουν 22 άτομα, που κατηγορούνται με πειστήρια άδεια μπουκάλια μπύρας και κηροζίνη που χρησιμοποιούν για τη θέρμανση!
Λίγες ώρες αργότερα -και ενώ ακόμα και ο δήμαρχος διαφωνεί – εισβάλλουν στο κατειλημμένο Δημαρχείο Κερατσινίου και συλλαμβάνουν 42 αλληλέγγυους/ες στους συλληφθέντες του Ρεσάλτο.

· Την ίδια ώρα μεγάλος αριθμός μπάτσων μετατρέπουν την ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων σε κατεχόμενη ζώνη, προχωρούν σε προσαγωγές δεκάδων πολιτών και αποκλείουν αυτοδιαχειριζόμενα στέκια.

· Την Κυριακή, πριν ακόμα ξεκινήσουν οι πορείες για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, τα ΜΑΤ παραβιάζουν το Άσυλο στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και συλλαμβάνουν 8 άτομα. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να απομαζικοποιήσει τις διαδηλώσεις θα οδηγήσει σε εκατοντάδες προσαγωγές σε όλη τη χώρα, αλλά θα πέσει στο κενό. 20.000 στη Αθήνα, 4.000 στη Θεσσαλονίκη και αρκετές χιλιάδες σε άλλες πόλεις διαδηλώνουν!

· Το όργιο της καταστολής θα συνεχιστεί κατά τη διάρκεια της πορείας, αλλά και όλη τη μέρα μέχρι αργά το βράδυ. Τα ΜΑΤ επιτίθενται πολλές φορές στους διαδηλωτές, ενώ άντρες της ομάδας Δ εμβολίζουν με τις μηχανές τους με δολοφονικό τρόπο το πλήθος τραυματίζοντας τρεις διαδηλωτές, τη μία από αυτούς -την Αγγελική Κουτσουμπού- με εγκεφαλική αιμορραγία και κάταγμα στην κλείδα(να σημειωθεί ότι η συντρόφισσα είχε βασανιστεί άγρια στη χούντα και τώρα νοσηλεύεται χτυπημένη από τους διαδόχους των βασανιστών της ). Το βράδυ της ίδιας μέρας οι μπάτσοι ρίχνουν δακρυγόνα μέσα στο Στέκι Μεταναστών στην Αθήνα και εισβάλλουν στον Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο στα Γιάννενα.

· Τη Δευτέρα το μαζικό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο δέχεται και αυτό τη βάρβαρη επίθεση των δυνάμεων καταστολής. Εκατοντάδες μαθητές και φοιτητές προσάγονται και πολλοί από αυτούς συλλαμβάνονται. Το Άσυλο παραβιάζεται και πάλι σε Προπύλαια, Νομική και Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Tελικός απολογισμός απο την πλευρά των ΜΜΕ : 820 προσαγωγές και συλλήψεις, καταστροφές σε μαγαζιά, καμμένοι κάδοι..Αν και αναγνωρίζεται λεκτικά πως η Αθήνα σε τίποτε δεν θύμιζε αυτήν του περασμένου Δεκέμβρη οι ίδιες εικόνες επικρατούν στις οθόνες όλων των ελληνικών σπιτιών.

Ένας άλλος απολογισμός, ο δικός μας απολογισμός αυτών που συμμετείχαν και υποστήριξαν τις δίκαιες κινητοποιήσεις των ημερών, είναι αυτός των 20.000 διαδηλωτών της Κυριακής και των 10.000 μαθητών, φοιτητών , εκπαιδευτικών της Δευτέρας, χωρίς μάλιστα τη συμμετοχή του ΚΚΕ. Ένα σύνολο 30.000 ανθρώπων που δεν ξεχνούν πως ο Δεκέμβρης δεν σημαίνει μόνο σπάσιμο και κάψιμο, αλλά θυμός για την απώλεια του χρόνου μας με τα εξοντωτικά ωράρια, της αξιοπρέπειάς μας όταν εκλιπαρούμε για δουλειά, της γνώσης με την ένταση των ταξικών φραγμών, του πενιχρού μισθού με την ακρίβεια και τα τερτίπια των τραπεζών, της ίδιας της ζωής όπως τόσο τραγικά απέδειξε ο χαμός του Αλέξη.

Η δολοφονία του Αλέξη δεν ήταν ούτε ατύχημα ούτε “η κακιά η ώρα”.

Ατύχημα δεν ήταν ούτε ο τραυματισμός της αγωνίστριας Αγγελικής Κουτσουμπού στην πορεία της 7/12/09 απο μοτοσυκλετιστή της ομάδας Δ όταν καθόλη την διάρκεια της πορείας αστυνομικοί επιτίθεντο και εμβόλιζαν (μάρσαραν και φρέναραν) με τις μηχανές τους διαδηλωτές. Αντίθετα ήταν ευτύχημα το οτι δεν θρηνήσαμε κι άλλο θύμα.

Ό,τι συμβαίνει είναι η φυσική κατάληξη πολιτικών αποφάσεων που παίρνονται στη Βουλή και τα υπουργικά συμβούλια απο τη μια και πολιτικών αποφάσεων που παίρνονται στα αμφιθέατρα, σε συνελεύσεις, σε στέκια, στο δρόμο απο την άλλη. Το οτι δεν βρισκόμασταν σε περίοδο κοινωνικής ειρήνης επι ΝΔ ήταν σαφές, αλλά ούτε επι ΠΑΣΟΚ είμαστε. Αυτό γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο με τις πρακτικές της αστυνομίας όπως τις βιώσαμε στις τελευταίες πορείες και με την πολυεπίπεδη επίθεση σε όσους αμφισβητούν τον καπιταλιστικό μονόδρομο. Η επίθεση στο αυτόνομο στέκι ΡΕΣΑΛΤΟ είναι ποιοτικό βάθαιμα της επίθεσης αυτής και μόνο απο τη “σοσιαλιστική και δημοκρατική παράταξη” του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να αποτολμηθεί. Πρόκειται για επίθεση σε έναν ανοιχτό πολιτικό χώρο και όχι σε γιάφκα. Οι δε, αποδείξεις ενοχής ( άδεια μπουκάλια και καύσιμη ύλη για θέρμανση) αποτελούν πρόκληση και ευθεία τρομοκράτηση όλων μας, αφού με τέτοια αποδεικτικά είμαστε όλοι εν δυνάμει ένοχοι στα μάτια του Χρυσοχοίδη. Ταυτόχρονα και σε συνέχεια του τρομοκρατικού παραληρήματος της κυβέρνησης, έγινε καταπάτηση κι ενός άλλου ασύλου, αυτού του δημαρχείου του Κερατσινίου με αντίθετη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου και αντίθετη θέληση των συγκεντρωμένων αλληλέγγυων.

Έναν χρόνο μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, το “σοσιαλιστικό”κράτος του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να βάλει την κοινωνία στο γύψο.

Προσπαθεί να συγκροτήσει πολιτική και κοινωνική συναίνεση σε σχέση με την καταστολή, να απονοηματοδοτήσει τους αγώνες και τις αντιστάσεις, ώστε να προχωρήσει στην ποινικοποίησή τους. Από τη δημιουργία υγειονομικών ζωνών γύρω από ζωντανούς ριζοσπαστικούς πολιτικούς χώρους με στόχο την απομόνωσή τους μέχρι τη συγκρότηση ενός συμπαγούς ιδεολογικού μπλοκ περί νομιμότητας και ανομίας, ο κρατικός αυταρχισμός αναδιοργανώνει το δόγμα του: μηδενική ανοχή σε όποιον αμφισβητεί έμπρακτα την εξουσία του, αποπολιτικοποίηση της κριτικής στην κυρίαρχη ιδεολογία.

Ο κρατικός αυταρχισμός στις μέρες μας δεν έχει το πρόσωπο μιας στρατιωτικής χούντας, δε χρειάζεται να κατεβάσει το στρατό στο δρόμο. Στρατιωτικοποιεί την ίδια την αστυνομία, δημιουργεί νέες μορφές λογοκρισίας μέσα από τον κατευθυνόμενο λόγο των κυρίαρχων ΜΜΕ, στήνει στρατοδικεία με πολιτική περιβολή, απαιτεί πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης από την Αριστερά, συγκροτεί τον ιδεολογικό βραχίονα υπεράσπισης της καθεστηκυίας τάξης με τη βοήθεια πανεπιστημιακών, δημοσιογράφων, διανοούμενων, καλλιτεχνών...

Ό, τι έγινε ορατό με την εξέγερση του Δεκέμβρη πρέπει να ξαναβυθιστεί στο σκοτάδι, να διαγραφεί από το πεδίο της πολιτικής και να εγγραφεί στο πεδίο της ποινικής και «αντικοινωνικής» συμπεριφοράς. Η στάση αυτή του ΠΑΣΟΚ δείχνει ξεκάθαρα πως αποτελεί την συνέχεια της πολιτικής της ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά επικροτεί ό,τι έκανε η δεξιά πέρυσι και συνεχίζει στο ίδιο στυλ χτυπώντας τη νεολαία, βάζοντας σε κλοιό ολόκληρες περιοχές της Αθήνας (Εξάρχεια, δίοδοι μετρό στο Περιστέρι,κλπ), ποινικοποιώντας ανοιχτούς χώρους πολιτικής έκφρασης, καταπατώντας το άσυλο.
Οι δημοκρατικές ελευθερίες με το ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε κίνδυνο. Και όχι μόνο αυτές..

Ωστόσο μια σειρά από διεργασίες βρίσκονται σε εξέλιξη :η κοινωνική πόλωση και η ριζοσπαστικοποίηση τμημάτων της κοινωνίας εντείνεται από τον επιταχυντή της οικονομικής κρίσης. Αυτά που φοβάται η κυβέρνηση και αντιδρά έτσι, είναι τα καινούρια ξεσπάσματα και τα επόμενα αγωνιστικά ραντεβού: η δίκη του δολοφόνου Κορκονέα, η επέτειο απο την επίθεση με βιτριόλι στην Κούνεβα στις 22/12, οι φοιτητικές καταλήψεις ενόψει των νέων νομοσχεδίων, οι κινητοποιήσεις ενάντια στο ασφαλιστικό, αυτές των εργαζομέων stage και των λιμενεργατών, οι πανεργατικές απεργίες ενάντια στις αντεργατικές πολιτικές της Ε.Ε, ο προύπολογισμό σκληρής λιτότητας, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας. Η πανεργατική απεργία στις 17 Δεκέμβρη, που οργανώνεται από τα ίδια τα συνδικάτα και όχι από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, είναι ένα πρώτο κρίσιμο ορόσημο. Για να αρθεί το κλίμα τρομοκράτησης των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων : αυτού του συνέρχεσθαι και αυτού της εργασίας. Για να πληρώσουν αυτοί την κρίση τους και όχι οι εργαζόμενοι.

Αριστερή Κίνηση Περιστερίου

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ: Πουλιά στο βάλτο

Σενάριο-Σκηνοθεσία: Αλίντα Δημητρίου

«Η ταινία αναφέρεται στη συμμετοχή και την προσφορά της γυναίκας στον
απελευθερωτικό αγώνα 1941-44, καθώς και στις συνέπειες που υπέστη» μέσα από τις
προφορικές μαρτυρίες σαράντα γυναικών με ενεργό ρόλο στην Εθνική Αντίσταση.

Την ταινία προλογίζει η Μαρία Βλάμη.

Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση (μετά οίνου και εδεσμάτων!)

Παρασκευή, 18 Δεκεμβρίου 2009, 7:30 μ.μ.Σαρανταπόρου 74,
στο « ΣΤΕΚΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ »

Είσοδος Ελεύθερη

Κι αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη